"Η ευχή που λαχτάρησε μες' από τους κόρφους του βασιλικού, να τη φυσήξει ο άνεμος της Παναγίας" γράφει ο Ελύτης και ο Σκιαθίτης κοσμοκαλόγερος σε μία από τις Παναγίες του κόσμου (Μαντόνα, Οδηγήτρια του Καζάν, Βρεφοκρατούσσα, Ελεούσα, κοριτσίστικη Πιετά του Μικελάντζελο, αναρίθμητες), στην Πρέκλα, συλλογάται "εις έρημον τόπον, απόκρημνον ακτήν, προς μιαν παραλίαν βορειοδυτικήν της νήσου, είδωλα ψυχών κουρασμένων…"

Αντί ρεμβασμών του Δεκαπεντάγουστου, ο Χρήστος Γιανναράς εύχεται να βρεθεί ένας (έστω και μόνο ένας) επίσκοπος… που "θα αναστείλει στην επισκοπή του κάθε κήρυγμα, προφορικό, γραπτό, ραδιοφωνικό, έως ότου σαρωθεί ριζικά η φτήνεια των ηθικολογικών, "δογματικών" ιδεολογημάτων και θα ξεμυτίσει μαρτυρία και πάλι εκκλησιαστικής εμπειρίας ή έστω, γνησιότητα αναζήτησης, προβληματισμού πάλης για τον ρεαλισμό της έκφρασης".

Και με ένα μεστό αφιέρωμα για τις Παναγίες του Αιγαίου (από τα "Νέα" του Σαββάτου σε πρόλογο του Δημήτρη Ν. Μανιάτη). Για τη Μεγαλόχαρη της Τήνου, την Εκατονταπυλιανή, την Αμοργιανή Χοζοβιώτισσα, την Καλαμιώτισσα της Ανάφης, τη Θεοσκέπαστη της Άνδρου, την Καστριανή στην Τζια, τη Στρατολάτισσα στην Κύθνο, τη Θαλασσίτρα της Μήλου, την Παπαπορτιανή της Μυκόνου, τη Δροσιανή της Νάξου, την Παντάνασσα της Σικίνου.

Σε κάθε γωνιά της χώρας, σε κάθε μέρος όπου οι κάτοικοι του τόπου μας θέλησαν να αντλήσουν δύναμη, να παρακληθούν, να χαρούν, να ευχηθούν, να κάνουν τάμα για την υγειά τους, την υγειά των δικών τους, να μνημονευθούν, να αγαλλιάσουν. Στη Χάρη Της.

Γιατί μόνο στη γλώσσα του Έλληνα υπάρχει η λέξη… χαρμολύπη.

Ευχές για υγεία, προ πάντων σε όλους και όλες, εορτάζοντες και μη.

Και καλή επιστροφή!