…Έχει «ψωμί» απ' ό,τι φαίνεται η συζήτηση για τις αιρετικές προσεγγίσεις της κρίσης και των συνεπειών της.

Ενδιαφέρον παρουσιάζει η αντιπαράθεση που σημειώνεται μεταξύ Γερμανών οικονομολόγων, επιχειρηματιών, κυβερνητικών και ανθρώπων του χρηματιστηρίου για τον βαθμό έκθεσης της οικονομίας τους στις συνέπειες και στους κινδύνους της ευρύτερης ανατολικής Ευρώπης.

Μίας περιοχής που οι Γερμανοί από την εποχή του Βίσμαρκ θεωρούν «ζωτικό τους χώρο» και δεν το εννοούν  μ ό ν ο  οικονομικά.

Το πρόβλημα αυτήν την περίοδο είναι η διαλυτική ισχύς της κρίσης και η αυξανόμενη ομηρία και των πιο εύρωστων οικονομικά χωρών από το τέρας του δανεισμού και τα κάθε λογής ΔΝΤ.

Μόνο τυχαία δεν θεωρούν ορισμένοι Γερμανοί την αναφορά της Άνκελα Μέρκελ για…βοήθεια στο ΔΝΤ εάν χρειαστεί. Τα «ασφάλιστρα» (τα πανωτόκια που πρέπει να πληρώνουν οι χώρες για να καλύπτουν τον δανεισμό, το χρέος τους) έχουν εκτιναχτεί μέσα σε έναν χρόνο κρίσης στα ύψη.

Στη Λατινική Αμερική η περίπτωση της Αργεντινής θεωρείται ενδεικτική, καθώς πέρυσι επιβαρυνόταν με 460 $ για κάθε 10.000 $ χρέους για να φτάσει στα 4.000 $ (πάντα ανά 10.000 $ χρέους) στο τέλος του '08.

Τα πράγματα όμως αρχίζουν να δείχνουν ζοφερά πλέον στην ευρωζώνη. Και δεν είναι μόνο η Ελλαδίτσα μας, όπου το σχετικό «ασφάλιστρο» από τις 22 μονάδες σχεδόν δεκαπλασιάστηκε (στις 238 ανά 10.000 μονάδες). Είναι χώρες πέραν της Πορτογαλίας, του Βελγίου, της Ιταλίας ή της Ισπανίας, όπως η Γαλλία ή το Ηνωμένο Βασίλειο που αρχίζουν και… ζώνονται με φίδια.

Η… στένωση αυτή αποδίδεται στο ότι τα κράτη ΔΕΝ δημιουργούν χρήμα, αλλά το δανείζονται, και τη δύναμη την έχουν όσοι διαχειρίζονται τις πηγές των κεφαλαίων και την κυκλοφορία του χρήματος. Και για να κλείσουμε, προσώρας, την αναφορά αναπαράγουμε (από τα παιδιά του Επίκουρου) αυτό που είχε πει κάποια στιγμή ο πατριάρχης των Rochild: «Eπιτρέψτε μου να  ε κ δ ί δ ω και να ε λ έ γ χ ω  το χρήμα, και ΔΕΝ με ενδιαφέρει ποιος φτιάχνει τους νόμους».

Σημειωτέον ότι η FED δεν υπάγεται στον έλεγχο της κεντρικής κυβέρνησης - διοίκησης, αλλά στην υψηλή εποπτεία των μεγαλοτραπεζών μεγαλομετόχων της. Κάτι που είχε επιχειρήσει να πολεμήσει ο Τζον Κένεντι.

Αυτά και θα επανέλθουμε, γιατί το παιχνίδι αρχίζει να σχηματοποιείται, αρχίζει να αποκτά εικόνα, διεθνώς.