Εύλογη απορία μας προκαλεί η θέρμη με την οποία υπερασπίζεται την επιβολή φόρου επί της υπεραξίας και τη θέσπιση άλλων επενδυτοκτόνων μέτρων ένας καθαρός εκπρόσωπος από τον χώρο του καλούμενου "μεγάλου κεφαλαίου", δηλαδή ο Δημήτρης Δασκαλόπουλος.

Πόσο μάλλον όταν ο κ. Δασκαλόπουλος έχει επωφεληθεί πλειστάκις από την εύρυθμη λειτουργία της αγοράς και την επί σειρά ετών παρουσία του στα χρηματιστηριακά δρώμενα.

Το περίεργο είναι ότι, παρά την εξαιρετικά τεκμηριωμένη θέση του ΣΜΕΧΑ σε θέματα που άπτονται φορολογικών επιβαρύνσεων για τα… χρηματιστηριακά υπερκέρδη, ο εν λόγω παράγων επιμένει και μάλιστα με στάση σθεναρή ως να μην έχει ενδελεχή γνώση της αγοράς και του τρόπου λειτουργίας της.

Το επίσης περίεργο είναι πως όλη η ρητορεία αφορά ΕΜΑΣ τους λίγους απομείναντες Έλληνες επενδυτάκους που ασχολούμεθα με την αγορά.

Που δεν έχουμε (ή δεν γουστάρουμε, ρε παιδιά) να ανοίξουμε μία υπεράκτια σε κάποια εξωτική έδρα, που δεν είμαστε εμμονικοί με το πτωτικό… ξέσκισμα της αγοράς (όπως κάνουν ορισμένα φιλαράκια μας με την ασφάλεια που τους δίνει ο λονδρέζικος αέρας και η απόσταση του City).

Γιατί, εν τέλει, τα περισσότερα από αυτά που υπερασπίζεται με θέρμη ο πρώην βιομήχανος -και νυν διαχειριστής επενδυτικής εταιρίας με έδρα πού, αλήθεια;- θα πλήξουν όσους επιμένουν να κάνουν συναλλαγές με τον παλιό, γνωστό τρόπο και όχι μέσω ξένων επενδυτικών οίκων ή OTC πράξεων.

Όλους εμάς, που ελεγχόμεθα στην πηγή του εισοδήματός μας, που παραμένουμε ο κύριος τροφοδότης της εφορίας, που υποβάλλουμε ευλαβικά τα ΠΟΘΕΝ ΕΣΧΕΣ μας κάθε χρόνο στον Άρειο Πάγο.

Και, εν πάση περιπτώσει, ο εν λόγω παράγοντας ας δείξει ανάλογη θέρμη αποδίδοντας στο κράτος τον φόρο που αναλογεί επί της διαφοράς η οποία προέκυψε μεταξύ της τιμής του τίτλου της εταιρίας που πούλησε και του τιμήματος που εισέπραξε από τον αγοραστή. Νισάφι πια!