Εχει ενδιαφέρον, αν μη τι άλλο, το πώς εξελίσσεται η προσπάθεια της κυβέρνησης να πιέσει τους τραπεζίτες για τα αυτονόητα: εξορθολογισμός του κόστους προμηθειών-χρεώσεων, διεύρυνση των χρηματοδοτήσεων και προς μεσαίου μεγέθους επιχειρήσεις, λειτουργική διαχείριση του ζητήματος της στεγαστικής πίστης.
Προσώρας, με τους χειρισμούς τόσο στην αρχική φάση με την απειλή επιβολής έκτακτης φορολογικής επιβάρυνσης όσο στη συνέχεια ακόμη και με τις αμφίσημες δηλώσεις κορυφαίων στελεχών της (λ.χ. Θανάσης Κοντογεώργης, Ακης Σκέρτσος), η κατάσταση όλο και περιπλέκεται περισσότερο, γίνεται όλο και πιο ασαφής.
Πρακτικά, αυτή η... δημιουργική ασάφεια της κυβέρνησης, η ατμόσφαιρα αχλής για ένα ζήτημα που θα έπρεπε να έχει διευθετηθεί δίχως όλο αυτό το επικοινωνιακό «παιχνίδι», είναι όντως θέμα προς εξέταση.
Γιατί όπως εύστοχα σημειώνει ο ΧΑΜαιλέων «... καθώς σήκωσε από καιρό το θέμα χωρίς να έχει αποφασίσει τι θα κάνει (θυμίζουμε ότι όλα ξεκίνησαν με διαρροές για έκτακτη φορολόγηση των τραπεζών)» και «... Χαρακτηριστικό των άτεχνων χειρισμών της είναι ότι γύρισε μόνη της το θέμα από τη φορολόγηση σε απροσδιόριστες νομοθετικές παρεμβάσεις για επιτόκια και προμήθειες, και πάλι χωρίς να έχει ήδη αποφασίσει τι ακριβώς θα κάνει...».
Στην τελική, καλό θα ήταν να συντονιστούν οι της κυβέρνησης, εκτίθενται.