Με σκοπό την άντληση 625 εκατ. μέσω εντόκων γραμματίων (26 εβδομάδων) βγαίνει σήμερα ο ΟΔΔΗΧ. Στην αγορά κρατικού χρέους, το ελληνικό 10ετές τιμολογείται στο 3,928%, το αντίστοιχο ιταλικό στο 4,324%, το ισπανικό στο 3,695%, το πορτογαλικό στο 3,363% και στο 3,193% το γαλλικό.
Σε αυτή τη συγκυρία ήλθε στο προσκήνιο το θέμα των λαϊκών ομολόγων (με πλούσιο ρεπορτάζ και δήγματα -ως συνήθως- από τον ΧΑΜαιλέοντα), με τον ΕΚΗ να μεταφέρει μία άλλη άποψη.
Το σκεπτικό της «ιδέας» είναι το εξής: αφού οι τράπεζες δεν προσφέρουν ικανοποιητικές αποδόσεις στους καταθέτες, να παρέμβει και πάλι το κράτος και να εκδώσει «λαϊκά ομόλογα», για να δώσει στον λαό χαρτιά εγγυημένα τα οποία θα προσφέρουν επιτόκιο άνω του 3,5% (όταν με τους προθεσμιακούς λογαριασμούς δύσκολα μπορεί να βρει κανείς πάνω από 1,5%). Ούτως ή άλλως, το κράτος δανείζεται από κάπου με αντίστοιχο κόστος, οπότε… ούτε γάτα ούτε ζημιά.
Είναι όμως έτσι τα πράγματα;
Το χρέος είναι μια δύσκολη υπόθεση και το 2009 αποδείχτηκε πως οι λανθασμένοι χειρισμοί μπορούν να οδηγήσουν στην καταστροφή. Εν μέσω θύελλας στην παγκόσμια αγορά ομολόγων, πέφτει στο τραπέζι μια πρόταση να κάνει η Ελλάδα κάτι αντίστοιχο με την πολιτική που ακολουθεί η Ιταλία ή ακόμη και η Πορτογαλία.
Είναι όμως ίδιες οι συνθήκες; Προφανώς και όχι. Το πρόβλημα της Ελλάδας είναι ότι έχει πλέον -ακριβώς εξαιτίας της αναδιάρθρωσης του χρέους- πολύ μικρή εκδοτική δραστηριότητα. Με «ελεύθερα ομόλογα» της τάξεως των 85 δισ. ευρώ και νέα εκδοτική δραστηριότητα της τάξεως των 7-8 δισ. ευρώ τον χρόνο, ποιο θα ήταν το μήνυμα που θα έστελνε ο ΟΔΔΗΧ στην αγορά, αν στραγγάλιζε ακόμη περισσότερο την αγορά για να δώσει χαρτιά στον λαό; Πώς αυτό θα αποτυπωνόταν στις αποδόσεις;
Και ύστερα, για πόσα λαϊκά ομόλογα μιλάμε; 1 δισ. ευρώ; 2 δισ.; Τι διαφορά θα έκανε αυτό το ποσό για τους καταθέτες των 150 δισ. ευρώ που διψούν για μεγαλύτερες αποδόσεις; Και πώς θα διασφαλιζόταν η προτεραιοποίηση; Ποιος θα έπαιρνε, πόσα και με ποια λογική;
Η χώρα χρεοκόπησε το 2010, έγινε η μεγαλύτερη αναδιάρθρωση κρατικού χρέους στην ιστορία και πλέον το αναδιαρθρωμένο χρέος τελεί υπό το πολύ αυστηρό βρετανικό δίκαιο.
Οι γνωρίζοντες τα του χρέους υποστηρίζουν ότι το «λαϊκό ομόλογο» δεν είναι κάτι που πρέπει να μπει στο τραπέζι. Το να γίνει πιο εύκολη η πρόσβαση των πολιτών στα έντοκα γραμμάτια μετά την ανάκτηση της επενδυτικής βαθμίδας (περίοδο κατά την οποία ούτως ή άλλως θα δρομολογηθεί η μείωση της έκθεσης της χώρας στον βραχυπρόθεσμο δανεισμό) είναι κάτι που θα μπορούσε να συζητηθεί. Με ψυχραιμία και σύνεση.
Είναι δύσκολη η περίοδος για «πυροτεχνήματα».
Σ.Σ είναι μία άποψη (τη συμμερίζομαι απόλυτα), ανοιχτή -όπως πάντα- η «υπόγα» στον διάλογο/αντίλογο.