Διακριτή η αλλαγή στάσης των Κεντρικών Τραπεζών όσον αφορά στην συνέχιση της επιθετικής πολιτικής τους
σε επιτόκια/πληθωρισμό. Κοινώς γνωστό, πως τον ρυθμό τον δίνει η Fed -με την ECB, κατά κανόνα, να ακολουθεί μετά από 3-6 μήνες συνεπώς το πως θα ενεργήσει ο Powell έχει την σημασία του για τις ευρωπαϊκές αγορές.
Εχοντας παραδεχτεί λάθη(;) λ.χ. η νυν "τσαρίνα" Τζ. Γέλεν της οικονομίας των ΗΠΑ και προκάτοχος του νυν επικεφαλής της Fed, μάλλον δεν θα έχουν πρόβλημα να αρχίσουν να αναθεωρούν εκ νέου τις δράσεις τους.
Ενα πλαίσιο για το πως θα μπορούσε να γίνει αυτό από το φθινόπωρο -κιόλας- μας το περιγράφει/αναλύει ο Ευρυπίδης Μάντης, με τον εύγλωττο τίτλο: Πόσο πιο ψηλά μπορεί να στείλει τα επιτόκια η Fed.
Στα καθ' ημάς, τα της Ευρωπαϊκής Κεντρικής Τράπεζας, λιγότερο από ένα μήνα μετά την αύξηση επιτοκίων (θυμίζω 50 μ.β αντί 25 μ.β που η ίδια η διοίκηση είχε αναγγείλει) μερίδα αναλυτών εκτιμά, πως η Φρανκφούρτη έχει "διανύσει" ήδη το 1/3 -κατ' άλλους το 1/2 - του δρόμου για την σύσφιξη της νομισματικής πολιτικής.
Επιπλέον η ΕΚΤ έχει τον "πονοκέφαλο" των πολιτικών επιπτώσεων της οικονομικής κρίσης, τα μηνύματα από την γερμανική οικονομία (η μεγαλύτερη πτώση στις λιανικές πωλήσεις τα τελευταία 28 χρόνια), τις προειδοποιήσεις συμβούλων του Κρίστιαν Λιντνερ πως "...τα δομικά πλήγματα κατά το πρώτο 6μηνο ήταν η αρχή. Τα πραγματικά δύσκολα τώρα αρχίζουν...".
Θεωρώ, πως στη συνεδρίαση της ΕΚΤ τον Σεπτέμβριο (8/9)- και εν όψει των πρόωρων εκλογών στην Ιταλία (25/9)- θα γίνει διακριτή η προοπτική άμβλυνσης της "σφικτής" νομισματικής πολιτικής. Γιατί, απλά, ο χειμώνας 2022-23 "δεν βγαίνει" για την Ευρώπη, απ' όλες τις απόψεις.
Με γνώμονα αυτή την προσέγγιση δικαιολογείται το επενδυτικό ρίσκο, που αναλαμβάνουν διορατικοί παίκτες, αγοράζοντας από χαμηλές τιμές. Χωρίς να επείγονται, κυρίως σε διορθώσεις των αγορών, διακρατώντας σημαντική ρευστότητα για κάθε ενδεχόμενο.
Καθώς, από ενδεχόμενα... τι άλλο έπεται;