Η κυβέρνηση παραιτείται, με συνέπεια η πολιτική αβεβαιότητα να «χτυπά κόκκινο», κοινοτικά κονδύλια, επιδοτήσεις, κεφάλαια πολύτιμα από το NGEu κινδυνεύουν να χαθούν, τα funds «πυροβολούν» τα κρατικά ομόλογα (το χρέος της χώρας), το κόστος κεφαλαίου εκτοξεύεται δημιουργώντας προβλήματα σε εκατοντάδες (κυρίως) ΜμΕπιχειρήσεις, οι διεθνείς οίκοι αξιολόγησης υποβαθμίζουν outlook και τιμές-στόχους των τραπεζών, ο τουρισμός περιέρχεται και αυτός στην περιδίνηση της ρευστότητας με ορίζοντα τα τέλη Σεπτεμβρίου, οπότε και θα διεξαχθούν πρόωρες εκλογές.
Και όμως, δεν είναι -το 2022- η Ελλάδα (του 2012/και του whatever it takes), είναι η Ιταλία που (και) λόγω του υπέρβαρου δημόσιου χρέους (151% του ΑΕΠ των 1,653 τρισ. ευρώ) συνιστά συστημικό πρόβλημα για την Ευρώπη.
Σε μία Ευρώπη πολύ πιο «μικρή» από πολλές απόψεις, σε σχέση με την προ 10ετίας θέση της.
Η διαφορά απόδοσης των δύο 10ετών (Ελλάδας-Ιταλίας/την Πέμπτη το IT10Y ήταν μεγαλύτερο του αντίστοιχου της χώρας μας) ενδεικτική των όσων διαδραματίζονται.
Και της -συγκριτικά πάντα- πλεονεκτικότερης θέσης της χώρας.
Σε αυτή τη συγκυρία, ο νέος μηχανισμός στήριξης-Προστασίας Μετάδοσης της νομισματικής πολιτικής (Transmission Protection Instrument/TPI) «θωρακίζει» το δημόσιο χρέος (ούτως ή άλλως στα χέρια των ΕΜΣ και ΕΚΤ είναι), HSBC και Moody's εμφανίζονται θετικοί για το εγχώριο banking και ο ΟΔΔΗΧ με μία «κλειδωμένη» (με τις 4 συστημικές τράπεζες) έκδοση προσθέτει ακόμη 1 δισ. (καλύπτοντας ήδη το 60% του στόχου για το 2022).
Εάν επιβεβαιωθούν και οι εκτιμήσεις για τουριστικά έσοδα 19-20 δισ...
Σημείωση: Σε ολιγοήμερη απουσία ο Εκη (συντονιστής) παρακαλεί για την κατανόηση και συνδρομή σας.
Λιγότερα και πιο ουσιώδη/στοχευμένα σχόλια -από την πλευρά σας-, με καθυστέρηση ο έλεγχός τους -από την πλευρά μου-, θυμίζοντας πως από Δευτέρα 1η Αυγούστου αλλάζουν πολλά -δοκιμαστικά/κατ' αρχάς-, προκειμένου από αρχές Σεπτεμβρίου να έχουμε ένα Μέσο πιο χρηστικό/ουσιαστικό.