To ευρωομόλογο είναι για την Ευρωζώνη ό,τι ήταν το Brexit για τη Βρετανία: το καθοριστικό ιδεολογικό ζήτημα.
Ως τέτοιο το χαρακτηρίζει ο Wolfgang Munchau στο άρθρο του (στους Financial Times*), για να προειδοποιήσει, επί της ουσίας, πως από τη στιγμή που Γερμανία και Ολλανδία βάζουν πάνω απ' όλα το δικό τους στενό συμφέρον, οι εννέα χώρες (**) της ευρωζώνης που έκαναν την έκκληση για ευρωομόλογα θα πρέπει να κινηθούν αυτόνομα.
Το ποιος είναι ο Wolfgang Munchau δεν χρειάζεται να θυμίσω, καθώς οι αναγνώστες του Euro2day.gr έχουν χρόνια τώρα την ευτυχή δυνατότητα να παρακολουθούν την αρθρογραφία του 59χρονου οικονομικού συντάκτη/αναλυτή, συνεργάτη των FT.
Τον επικαλούμαι ωστόσο, καθότι Γερμανός, νουνεχής και ψύχραιμος, όπως αποδεικνύεται μέσα από τις αναλύσεις του. Και επειδή έρχεται μία μέρα μετά την ευθεία παρέμβαση του IW, δηλαδή ενός από τα κορυφαία think tanks της γερμανικής ελίτ (εφάμιλλο του IfO), που λίγο ως πολύ προειδοποιεί την Καγκελαρία για τα αυτονόητα. Πως ακόμη και εάν προχωρούσε η λύση του ESM, όπως διακαώς προτάσσει η Αγκελα Μέρκελ, τα διαθέσιμα του μηχανισμού δεν θα έφταναν καν για τη διάσωση της... τοξικής Deutsche Bank. Πολλώ δε μάλλον της Ιταλίας (θα το υπενθυμίζω επίμονα, πως Γαλλία, Ιταλία, Ισπανία είναι οι τρεις μεγαλύτερες οικονομίες της Ε.Ε, που συνολικά ξεπερνούν -σε όρους ΑΕΠ- κατά σχεδόν 1 τρισ. την πρώτη Γερμανία).
Βέβαια χθες η κυβερνητική πλευρά επανέλαβε το «nein» της, παραπέμποντας εκ νέου στον Κλάους Ρέγκλινγκ και στις «πιστωτικές γραμμές» του. Ωστόσο, εκτιμώ πως πρόκειται για κίνηση τακτικής εν μέσω της διελκυστίνδας που είναι σε εξέλιξη.
Και που με αυστηρά και μόνο οικονομικούς όρους, οδηγεί στην αναπόφευκτη αποδοχή από το Βερολίνο μίας λύσης που ΔΕΝ θα είναι μέσω ESM. Ας το ονομάσουν όπως τους διευκολύνει -λ.χ. Marlene Dietrich, να τους θυμίζει και κάτι από το... ένδοξο παρελθόν τους.
Σοβαρά, όμως τώρα, η παρέμβαση της Goldman Sachs, που θεωρεί -οικονομικά- λειτουργικότερη τη λύση «αμοιβαιοποίησης χρέους»- θέτει την κατάσταση στην ορθολογική βάση της. Την οικονομική, αυτήν που θα μπορεί να υλοποιηθεί χρηματοοικονομικά.
Και απ' ό,τι πληροφορούμαι, την Goldman πρόκειται να την ακολουθήσει και άλλο πανίσχυρο αμερικανικό σπίτι.
(*) στους Financial Times, έγινε η ιστορικής σημασίας παρέμβαση του Μάριο Ντράγκι, με τον Ιταλό να θέτει ανοιχτά ζητήματα διαγραφής χρέους. Και σε αυτό βρίσκεται η ουσία.
(**) «νότιες» χώρες είναι, προφανώς, η Πορτογαλία, η Ισπανία, η Γαλλία, η Ιταλία και η Ελλάδα. Ωστόσο «βόρειες» είναι το Βέλγιο, το Λουξεμβούργο (αν μας λένε κάτι ως χώρες-έδρες κορυφαίων διοικητικών φορέων του ευρωσυστήματος), η Ιρλανδία (ειδική περίπτωση, γιατί «νότιοι» στην καρδιά και την ψυχή είναι οι άνθρωποι) και φυσικά η Σλοβενία (θυμίζω, τον Β' ΠΠ είχαν υποδεχθεί τα στρατεύματα του Αδόλφου, μετονομάζοντας την πρωτεύουσά τους Liubljana σε Laibach. Να μην ξεχνιόμαστε).