Ποτέ άλλοτε μία μη απόφαση Συνόδου Κορυφής των ηγετών της Ευρώπης δεν είχε πυροδοτήσει τέτοιας έκτασης αντιδράσεις, λειτουργώντας, κατ' ορισμένους, και ως θρυαλλίδα ευρύτερων εξελίξεων.
Το γερμανικό "nein" στο αίτημα/πρόταση 9 χωρών για από κοινού αντιμετώπιση των δραματικών επιπτώσεων που προκαλεί η φονική επέλαση του κορωνοϊού οδήγησε τον Πρόεδρο της Γαλλίας να «βγει» με 3 συνεντεύξεις του προειδοποιώντας το Βερολίνο και αφού προηγουμένως είχε μακρά επικοινωνία με τον ομόλογό του των ΗΠΑ (και σε κοινό μήνυμά τους μέσω tweet, σύμφωνα με την έγκυρη Κύρα Αδάμ), στη δραματική προειδοποίηση του Πρωθυπουργού της Ιταλίας και στην -σε ανάλογο ύφος- ομιλία του ομολόγου της Ισπανίας.
«Eίναι απαραίτητο να αποφύγουμε τα τραγικά λάθη. Η Ευρώπη να σταθεί στο ύψος της. Η αδράνεια θα παραδώσει στα παιδιά μας μία οικονομία καταστροφική. Η Ε.Ε. θα πρέπει να καταδείξει τον ρόλο ύπαρξής της», δήλωσε ο Τζιουζέπε Κόντε (σε συνέντευξή του στην Il Sole24Ore).
Mε χιλιάδες νεκρούς, σε Ιταλία, Ισπανία και Γαλλία -πλέον-, η φονική επέλαση έχει δημιουργήσει μία άνευ προηγουμένου (και) ανθρωπιστική κρίση στην Ευρώπη. Με ανυπολόγιστες και τις οικονομικές επιπτώσεις.
Γερμανία, Γαλλία, Ιταλία και Ισπανία, οι 4 μεγαλύτερες (και βάσει ΑΕΠ 2019) της Ευρωζώνης και της Ε.Ε., με τη νεότερη ιστορία της Γηραιάς Ηπείρου να θυμίζει... δαμόκλεια στο Βερολίνο, πως το «γερμανικό θαύμα» δημιουργήθηκε από τα συντρίμμια του Β' ΠΠ, με την κοινή βοήθεια/τεράστια και σε όρους οικονομικούς των συμμάχων-νικητών, προεξαρχουσών των ΗΠΑ.
Μέχρι και η «μικρή» (οικονομικά) πλην όμως ηρωική Ελλάδα εδέχθη το «πάγωμα» των πολεμικών αποζημιώσεων.
Το ζήτημα ενός κάποιας μορφής coronabond προφανώς και είναι πρωτίστως οικονομικό, αδιαμφισβήτητα.
Ωστόσο, επί της ουσίας, είναι πολιτικό και βαθιά ιστορικό, καθώς διατρέχει την ποτισμένη με αίμα δεκάδων πολέμων μνήμη αυτής της ηπείρου. Και αυτή την παράμετρο -ουσιώδη, κατά την ταπεινή εκτίμησή μου- ξεχνά ή θέλει/κάνει πως ξεχνά το Βερολίνο και η Αγκελα Μέρκελ. Της οποίας της... διαφεύγει ότι το κόστος του Deutsche Einheit (της ενοποίησης των δύο Γερμανιών, το 1990) το επιβαρύνθηκε (αναλογικά) η «ενιαία Ευρώπη», στην οποία τώρα η γερμανική ελίτ «γυρίζει την πλάτη».
Η Ιταλία δεν είναι Ελλάδα (σε τάξη μεγέθους) και επιπλέον διαθέτει παράλληλο σύστημα λειτουργίας των δομών της (από τη σικελιάνικη Mafia, τη nDrangheta της Καλαβρίας, μέχρι τις «δομές» της Γένοβας αλλά και του Βατικανού/Banco di Santo Spirito κ.λπ.) και -καλώς ή κακώς- με τον θηριώδη (δημοσκοπικά) Ματέο Σαλβίνι να καραδοκεί, δεν έχει περιθώρια για πολλά βήματα πίσω.
Η παρέμβαση Ντράγκι (συνέντευξή του στους Financial Times), η σκλήρυνση της στάσης Λαγκάρντ (καιρός ήταν...), τα μηνύματα Μακρόν, το «βάθος» των οικονομικών επιπτώσεων αναδεικνύουν το τεράστιο χάσμα που έχει δημιουργηθεί στην Ευρώπη.
Το Βερολίνο γνωρίζει (;) πως τα 450 δισ. του ESM δεν αρκούν (εάν «σκάσει» το ιταλικό banking, «χτυπώντας» κατ' αρχάς στο γαλλικό και δευτερευόντως στο γερμανικό και αυστριακό), ακόμη και εάν «έπειθε» έστω τη Ρώμη να ενταχθεί σε «μνημόνιο», ενώ είναι πολύ πιθανόν να μην αρκεί ούτε το 1,2 τρισ. που απευθείας ρίχνει στις γερμανικές επιχειρήσεις (μόνες τους οι Deutsche Bank και Commerzbank συνιστούν πολύ μεγαλύτερο πρόβλημα). Οπως και το ότι οι ισορροπίες στα διοικητικά όργανα της ΕΚΤ είναι υπέρ της Λαγκάρντ/on block η ομάδα Ντράγκι, δηλαδή.
σ.σ. Οι 9 δεν είναι όλοι τους «νότιοι». Προφανώς ούτε το Βέλγιο ούτε το Λουξεμβούργο (τα BeLux της BeNeLux), ούτε η Σλοβενία (γερμανικής επιρροής από τον Β΄ΠΠ), ούτε και η Ιρλανδία (παρότι γεωγραφικά...).