Διαβάζοντας τα όσα γράφει, από νωρίς, η Αγγελική Παπαμιλτιάδου είναι να απορεί κάποιος πόθεν προέκυπτε αυτή η υπεραισιοδοξία που διακήρυτταν τον τελευταίο χρόνο οι αρχηγοί της ΕΕ για το οριστικό τέλος της κρίσης (!), για τα περιθώρια ανάπτυξης της οικονομίας της ευρωζώνης (!!) αλλά κυρίως για την πιεστική/φορτική λογική του Βερολίνου προς την πλευρά Ντράγκι να περιορίσει δραστικά και περικόψει τελικά τα προγράμματα ποσοτικής χαλάρωσης.
Φάνηκε και με αφορμή το Brexit, φαίνεται όλο αυτό το διάστημα με επίκεντρο τον υπόγειο "πόλεμο" Βερολίνου- Φρανκφούρτης πως το πολιτικό σύστημα της Ευρώπης ελάχιστη αίσθηση έχει με την οικονομική πραγματικότητα και πως ακόμη οι γερμανοί αδυνατούν (ή δεν θέλουν να δουν) τα σημάδια των καιρών. Η αδυναμία της ευρωπαικής οικονομίας να παράξει δομικό πληθωρισμό, η αέναη λογική της αφαίμαξης του πλούτου της περιφέρειας (ακόμη και της Ιταλίας, της Γαλλίας ) από το κέντρο (Γερμανία) νομοτελειακά θα οδηγούσε στο τέλμα που βρίσκεται η γηραιά ήπειρος.
Ηταν τέτοια η επιμονή των Γερμανών και των ευπειθών συμμάχων τους, βορείων, στην προσπάθεια τους να οδηγήσουν τον Ντράγκι σε μηδενισμό των QEs που λες δεν μπορεί κάτι περισσότερο θα ξέρουν ή θα βλέπουν... και όμως... παντελώς άστοχη και εκτός οικονομικής λογικής η στάση τους ήρθε να καταδείξει με την "γύμνια" του ρυθμού ανάπτυξης των ευρωπαικών οικονομιών πως το σύστημα νοσεί βαρύτατα και πως κυρίως χάρη σε...ενέσεις ρευστότητας (QEs, TLTROs κ.λ.π) συντηρείται σε θνησιγενή επίπεδα, έστω.
Και να σκεφτεί κάποιος, πως όλα αυτά για την ευρωπαϊκή οικονομία, για την Γερμανία συμβαίνουν με τον Τραμπ να μην έχει προχωρήσει σε επιβολή δασμών στις εισαγωγές αυτοκινήτων στις ΗΠΑ. Και μιλώντας για την γερμανική αυτοκινητοβιομηχανία ο λόγος για το περίπου 18% (σε καθαρούς όρους και έως 30% ευρύτερα συμπεριλαμβανόμενων υπηρεσιών κ.λ.π) ενός ΑΕΠ 3,677 τρισ. (2017).