Κρύος ο καιρός τελευταία, πολύ πιο κρύος στη γειτονική μας Τουρκία. Φαίνεται πως αναδεικνύει τις ιδιαιτερότητες μιας σημαντικής συμφωνίας, που αφορά την προμήθεια με φυσικό αέριο την ελληνική αγορά.
Συγκεκριμένα, απ’ ό,τι αναφέρεται, δεν έχουν δοθεί -ακόμη- οι συμφωνημένες (βάσει συμβολαίων) ποσότητες αζέρικου αερίου από τη γείτονα στο εγχώριο σύστημα (στον ΔΕΣΦΑ). Λόγω ραγδαίας επιδείνωσης του χειμώνα στις ανατολικές περιοχές της Τουρκίας επιλέγεται να διοχετευτούν εκεί ποσότητες φ.α., αφήνοντας εκτεθειμένη (κατά το αναλογούν ποσοστό) τη χώρα μας.
Καλώς πράττει η τουρκική πλευρά, καθώς γι' αυτήν προέχει η παροχή των στοιχειωδών στους πληθυσμούς στο απομακρυσμένο Βαν, στην Άγκυρα και αλλού. Όμως η Τουρκία είναι ο ενδιάμεσος και μέσω αυτού γίνεται η τροφοδοσία των απαραίτητων (και συμφωνημένων) ποσοτήτων φ.α. στην Ελλάδα.
Ειδικός για τα του φυσικού αερίου δεν είμαι, εξειδικευμένες γνώσεις δεν έχω, αλλά παρακολουθώντας τις τελευταίες ημέρες την εξέλιξη στο συγκεκριμένο ζήτημα, μου γεννώνται ορισμένα ερωτήματα. Εύλογα ή όχι, δεν έχει και τόση σημασία, καθώς η συγκεκριμένη υπόθεση διέπεται από διεθνείς συμβάσεις και υπογραφές αρμοδίων.
Και αυτό δεν χρειάζεται να είμαι ειδήμων για να το καταλάβω.
Διαβάζοντας, μεταξύ άλλων, το χθεσινό άρθρο του Γιώργου Δελαστίκ (στο ΕΘΝΟΣ) με τον εύγλωττο τίτλο «Όμηρος της Τουρκίας η Ελλάδα στον τομέα του φυσικού αερίου» η αρχική μου εκτίμηση έγινε συνθετότερη. Και αν..., λες. Και εάν;
Από την άλλη, ξεκάθαρο και το τελευταίο ρεπορτάζ του Μιχάλη Καϊταντζίδη «Μικροεκπτώσεις δίνει η Gazprom» και λες... μπρος γκρεμός και... πίσω άλλος γκρεμός...