Διαβάζω, πρωί-πρωί:
Φορο-τραγέλαφος για τους επενδυτές (της Κασσάνδρας Αντωνίου). Όντως οι άνθρωποι έχουν πλήρη άγνοια
της κατάστασης αλλά και της υπόθεσης, που υποτίθεται ότι λειτουργούν. Και δεν είναι το μόνο θέμα, βέβαια.
Η... Άρτα και τα Γιάννενα στο ν/σ για τα ακίνητα (της Έλενας Λάσκαρη). Όντως οι άνθρωποι χρειάστηκαν «μόλις» 18 μήνες για να καταλήξουν (σ.σ.: το υπουργείο Οικονομικών) στον «νέο» Ενιαίο Φόρο Ιδιοκτησίας Ακινήτων (ΕΝΦΙΑ).
Ο εν λόγω φόρος, που ούτε ενιαίος είναι ούτε δίκαιος, καθώς διατηρεί το χαράτσι της ΔΕΗ (σ.σ.: θυμόμαστε, εκείνο το... έκτακτο μέτρο, που είχε σκαρφιστεί ο τεράστιος οικονομικός νους του νυν αντιπροέδρου της συγκυβέρνησης). Διευρύνοντάς το παράλληλα σε ΟΛΗ την ακίνητη περιουσία, ενώ «βαφτίζει» τον ΦΑΠ συμπληρωματικό φόρο!
Δεν συνεχίζω.
Προσπερνώ και ανασαίνω «ρουφώντας» τη συνέντευξη του 27χρονου οινοποιού Κωστή Δαλαμάρα στην Αλεξάνδρα Γκίτση.
Καθότι με ενδιαφέρει άμεσα, στάθηκα σε τούτα, του φερέλπιδος Μακεδόνα. «...Για να αποκαταστήσουμε την αλήθεια θα πρέπει να διευκρινίσουμε ότι η σχολή στη Γαλλία ήταν 'φυσικά δωρεάν'» αναφέρει χαρακτηριστικά.
Επιπλέον, συγκρίνοντας με φίλους του που έκαναν τις σπουδές τους στην Ελλάδα, σε πολλές περιπτώσεις το κόστος ήταν χαμηλότερο για εκείνον.
Και όχι μόνο αυτό.
«Στη Γαλλία το πρόγραμμα της σχολής αφορούσε νέους οι οποίοι ενδιαφέρονται να αναλάβουν πλήρως οινοπαραγωγικές επιχειρήσεις. Περιλάμβανε αμπελουργία, οινολογία, οικονομία και αρκετή πρακτική εξάσκηση».
Αλλά στεκόμαστε και στο ότι «στην Ελλάδα, όπως μας λέει, ο χρόνος σπουδών στο αντίστοιχο ΤΕΙ είναι διπλάσιος και τα μαθήματα αόριστα. Οι διαφορές στην εκπαίδευση δεν περιορίζονται μόνο σε αυτά. Το ελληνικό ΤΕΙ βρίσκεται στο Αιγάλεω, ενώ η γαλλική σχολή βρίσκεται στην καρδιά της αμπελουργικής ζώνης της Βουργουνδίας, όπου οι πάντες και τα πάντα περιστρέφονται γύρω από το αμπέλι και το κρασί.
Εκτός από τις σπουδές του στη Γαλλία, ο Κωστής σπούδασε και στην Αμερικανική Γεωργική Σχολή. Χάρη σε αυτήν άλλωστε έκανε και το πρώτο του ταξίδι στη Βουργουνδία μέσω ενός προγράμματος ανταλλαγής μαθητών».
Μπράβο, παλικάρι μου, σκέφτομαι, παλεύοντας για το μέλλον του δικού μου αγοριού (στα 16 του ο Κωνσταντίνος, παιδί λένε «καμμένης γενιάς», δεν το αποδέχομαι και εξακολουθώ να ελπίζω).
Μου έδωσε κουράγιο το θέμα της Αλεξάνδρας, με ενθάρρυνε η στάση, η φιλοσοφία ζωής του 27χρονου.
Εν τέλει... υπάρχει ελπίδα. Εις υγείαν της, λοιπόν!