Πόσο αξίζει μια εταιρία οι υπηρεσίες της οποίας αποδεικνύεται συχνότατα ότι ”μπάζουν νερά”; Το ”κακό” είναι ότι δεν μιλάμε μόνο μεταφορικά για τη ΔΕΗ, αλλά και κυριολεκτικά.

Στην προηγούμενη νεροποντή, κάπου στις αρχές Νοεμβρίου, αρκετές περιοχές των βορείων προαστίων έμειναν χωρίς ρεύμα για κάποιες ώρες.

Το ίδιο συνέβη και χθες, προφανώς με ”συνδετικό κρίκο” μεταξύ των συμβάντων την ισχυρή βροχόπτωση.



Κατά πόσον δικαιολογείται όμως το έτος 2005 να φοβούνται οι κάτοικοι όχι μιας απομακρυσμένης ορεινής περιοχής, αλλά της Αττικής -και μάλιστα στις λεγόμενες και ”προνομιούχες”, ακριβές περιοχές της- ότι θα μείνουν επί ώρες χωρίς φως, άρα και χωρίς θέρμανση, φαγητό, ακόμη και τηλέφωνο (αν έχουν σύγχρονες συσκευές), απλώς και μόνο γιατί… χάλασε ο καιρός;



Πέραν αυτού, όμως, ελάχιστα διευκολύνει και το τηλέφωνο για τις βλάβες που υποτίθεται ότι θα ενημερώσει τον πελάτη - καταναλωτή για το τι συμβαίνει.

Επί ώρες ”βούιζε” η συγκεκριμένη γραμμή (10508) κι όταν σε κάποια φάση έδειξε να ελευθερώνεται, προηγήθηκε η μουσική και ακολούθησε το… μήνυμα: ”Όλες οι γραμμές είναι κατειλημμένες, αν το… επιθυμείτε, καλέστε ξανά αργότερα”.

Πέραν όμως της βλάβης, υπάρχει και η μεθοδολογία της αποκατάστασης.

Προφανώς κάποιοι δεν λαμβάνουν καθόλου υπ’ όψιν τους το γεγονός ότι τα σπίτια της εποχής μας έχουν πολλές ευαίσθητες συσκευές που κάνουν χρήση ρεύματος, συσκευές που εύκολα παθαίνουν βλάβες όταν… αναβοσβήνουν υποχρεωτικά κάθε φορά που… έρχεται και… ξαναφεύγει το ρεύμα στις δοκιμές που γίνονται έως ότου επέλθει η πολυπόθητη αποκατάσταση.

Πού θέλουμε να καταλήξουμε; Προφανώς η ΔΕΗ παραμένει μονοπώλιο και έχει την ευχέρεια να χειρίζεται τους πελάτες της με όποιον τρόπο θέλει. Ακόμη.

Από την άλλη όμως είναι όνειδος για τη διοίκησή της (προφανώς και για τις προηγούμενες) ότι θυμίζει στην ποιότητα των υπηρεσιών της τον ΟΤΕ περασμένων δεκαετιών, κι αυτό χωρίς να λέμε ότι ο ΟΤΕ έχει φτάσει σε επίπεδο παροχής υπηρεσιών του ιδιωτικού τομέα.

Υ.Γ.: Ψιλοπράγματα, θα μου πείτε, όταν την επικαιρότητα απασχολούν όχι μόνο τα μειωμένα κέρδη του… μονοπωλίου και οι υποβαθμίσεις ξένων οίκων, αλλά και οι καβγάδες στα ανώτατα επίπεδα διοίκησης και ”εποπτείας” της.



Πόσο χρόνο θέλει άραγε η κυβέρνηση για να αντιληφθεί το προφανές, δηλαδή ότι ”όπου λαλούν πολλά κοκόρια αργεί να ξημερώσει”;