Το νέο πολυνομοσχέδιο της Κεφαλαιαγοράς έχει συνολικά μεγάλο ενδιαφέρον.

Ένα από τα πιο ενδιαφέροντα σημεία του, με το οποίο θα ασχοληθούμε σήμερα, είναι ότι (σύμφωνα τουλάχιστον με το προσχέδιο που έχει κυκλοφορήσει) δίνει τέλος –και ήταν καιρός- στο παρασκηνιακό παιχνίδι που παίζεται επί χρόνια στην πλάτη των ιδιωτών επενδυτών που προσελκύονταν να επενδύσουν σε ΑΕΕΧ.

Το παιχνίδι αυτό παίχτηκε κατά κόρον το 1999-2000.

Υποσχόμενοι μεγάλες αποδόσεις, οι ”εγκέφαλοι” τέτοιου είδους εγχειρημάτων (που ουσιαστικά στρέβλωσαν τον σημαντικό επενδυτικό ρόλο των ΑΕΕΧ) προσέλκυσαν επενδυτές (πολλοί εξ αυτών ήταν μάλιστα έμπειροι μεγαλοεπιχειρηματίες που την πάτησαν ως ”έξυπνα πουλιά” και πιάστηκαν από τη... μύτη!) μαζεύοντας στις ΑΕΕΧ τεράστια κεφάλαια.

Τα κεφάλαια αυτά –αντίθετα με ό,τι συμβαίνει στα Αμοιβαία-”κλειδώθηκαν” μια και καλή, κι αυτό γιατί ο επενδυτής μπορεί να πουλήσει μετοχές της ΑΕΕΧ, τα κεφάλαια όμως που έδωσε παραμένουν μέσα.

Οι ”εγκέφαλοι” βεβαίως κέρδιζαν και στην άνοδο και στην πτώση(ορισμένοι εξακολουθούν και τώρα), αφού υπήρχε η προμήθεια διαχείρισης την οποία εισέπραττε (και εισπράττει) κάποια συγγενής στα συμφέροντα τους ΕΠΕΥ ”βρέξει χιονίσει”.

Ταυτοχρόνως, τουλάχιστον στην περίπτωση ορισμένων χρηματοοικονομικών ομίλων, τα κεφάλαια των ΑΕΕΧ έπαιζαν (και παίζουν) έναν ακόμη ρόλο:

Χρησιμεύουν στη στήριξη των μετοχών άλλων εταιριών του ίδιου ομίλου και στη διασφάλιση μεγαλύτερου ποσοστού ”ελέγχου” σε αυτές τις εταιρίες.

Κοινώς, ”το ένα χέρι ένιβε (και νίβει) τ’ άλλο και τα δυο το... πρόσωπο”, εις βάρος βεβαίως των λοιπών μετόχων αυτών των ΑΕΕΧ.

Κάπως έτσι οι Εταιρίες Επενδύσεων Χαρτοφυλακίου κατέληξαν να είναι απορριπτέες από τον ιδιώτη επενδυτή (καθώς και από τους περισσότερους επαγγελματίες) και η μία πίσω από την άλλη ”σβήνουν” είτε συγχωνευόμενες είτε με άλλους παρεμφερείς τρόπους.