Πολλοί είναι εκείνοι που έχουν υποστηρίξει πως μια κακή λύση τη δεκαετία του 1970 στο Κυπριακό θα ήταν πολύ καλύτερη από μια εφικτή λύση σήμερα.

Συχνά άλλωστε πολιτικοί και επιχειρηματίες αποφεύγουν να πάρουν δύσκολες αποφάσεις, με αποτέλεσμα στη συνέχεια να υποχρεώνονται να πάρουν πολύ χειρότερες.

Χαρακτηριστικό παράδειγμα στην Ελλάδα είναι το Σκοπιανό, όπου μια κακή λύση της δεκαετίας του 1990 είναι φιλόδοξος στόχος στην τρέχουσα συγκυρία.

Επιστρέφοντας τώρα στην Κύπρο, βλέπουμε για παράδειγμα τους τοπικούς παράγοντες να προσπαθούν να πουλήσουν το 100% των μετοχών της Λαϊκής Τράπεζας στους Ρώσους έστω και για 1 ευρώ.

Κι όμως, πριν από λίγα χρόνια, οικονομικοί και πολιτικοί παράγοντες της Κύπρου εξέφραζαν έντονες αντιρρήσεις σε κάθε σενάριο ελέγχου μιας κυπριακής τράπεζας από ξένους (π.χ., θα εκδηλώνονταν έντονες αντιδράσεις αν η HSBC ζητούσε να αυξήσει το ποσοστό της στη Λαϊκή από το 20% π.χ. στο 40%, ή στο 51%).

Ακόμη και πριν από ένα έτος, οι πολιτικοί της Κύπρου ούτε που σκέφτονταν να δοθεί η πλειοψηφία μεγάλων κυπριακών τραπεζών σε ξένους και στην καλύτερη περίπτωση μιλούσαν για την προσέλκυση στρατηγικού επενδυτή, ο οποίος θα αποκτούσε μειοψηφικό ποσοστό.

Πριν από λίγους μόλις μήνες, τα Ταμεία Πρόνοιας αρνούνταν ακόμη και να δανείσουν το κυπριακό δημόσιο, όταν σήμερα εξετάζεται το σενάριο να περάσουν όλα τα περιουσιακά στοιχεία των ταμείων στο κράτος.

Και φυσικά, η Εκκλησία της Κύπρου, που σήμερα είναι διατεθειμένη να υποθηκεύσει το σύνολο της περιουσίας της προς όφελος του κράτους, εξέφραζε μέχρι πρότινος εντονότατες αντιρρήσεις για τον τρόπο φορολόγησής της.

Πολλοί βέβαια θα υποστηρίξουν πως όλα αυτά γίνονται «σε ώρα ανάγκης», ωστόσο το ζήτημα είναι πως μια χώρα θα πρέπει να προνοεί προκειμένου να μην έρθει αυτή η… ώρα της ανάγκης.

Αν, για παράδειγμα, μεγάλο ποσοστό των κυπριακών τραπεζών ανήκε ήδη σε Βρετανούς, Γάλλους, ή Ρώσους, τα πράγματα σήμερα θα ήταν πολύ καλύτερα.