Αυτό το έργο δεν το έχουμε δει έντονα τα τελευταία χρόνια, αλλά προβλέπεται να το δούμε το επόμενο διάστημα.

Για τον άλφα ή τον βήτα λόγο οι τράπεζες που δανείζουν επιχειρήσεις και επιχειρηματίες δεν έχουν όλες το ίδιο ”ατράνταχτα” ή σημαντικά ”καλύμματα” για τα χρήματα που έδωσαν. Αρκετές φορές κάποιες τράπεζες δεν έχουν καθόλου καλύμματα ή τα καλύμματά τους γίνονται άχρηστα αν κάποιος άλλος πιστωτής (π.χ. μια άλλη... τράπεζα) προλάβει να κατασχέσει ή να εκπλειστηριάσει περιουσιακά στοιχεία.

Αν, για παράδειγμα, μια τράπεζα έχει ”πρώτη υποθήκη” τα πάγια στοιχεία μιας βιομηχανίας και μια άλλη έχει τις μετοχές της βιομηχανίας, αν η πρώτη εκπλειστηριάσει τα πάγια η δεύτερη μένει να έχει μετοχές χωρίς καμία αξία.

Ακόμη, σε εταιρίες με μεγάλο δανεισμό κι ακόμη μεγαλύτερα προβλήματα επιβίωσης, πολλές φορές η τράπεζα που έχει το μεγαλύτερο άνοιγμα θέλει να δώσει παράταση ζωής, ενώ μια άλλη που έχει μικρό άνοιγμα θέλει τα λεφτά της ”εδώ και τώρα”, διότι προτιμάει να ”γράψει” τη ζημιά παρά να δώσει έστω και λίγα ακόμη χρήματα, τα οποία όμως μπορεί και πάλι να χαθούν.

Κι έτσι, να μου το θυμηθείτε, θα δούμε τα ”λιοντάρια” της επιχειρηματικής μας ζούγκλας (ποιος αμφιβάλλει ότι από πλευράς ισχύος είναι οι τράπεζες;) να κοιτούν ποιο θα πρωτοδαγκώσει, αλλά και να δαγκώνονται... μεταξύ τους, όπως οι ύαινες πάνω απ’ το... κουφάρι!

Κι από επιχειρηματικά ”κουφάρια” φαίνεται ότι έχουμε να ανακαλύψουμε αρκετά ακόμη...