Θυμάστε τον περιβόητο νόμο Αλογοσκούφη περί δημόσιων προτάσεων, που ώθησε κάποιους βασικούς μετόχους να βγάλουν τις εταιρείες τους από το ταμπλό;

Αυτός ο νόμος ακόμη να αλλάξει, παρά τη διαπίστωση ΟΛΩΝ των φορέων της αγοράς ότι αφήνει εκτεθειμένους τους επενδυτές μειοψηφίας.

Πάντως, αρκετοί βασικοί μέτοχοι που επιχείρησαν να βγάλουν την εταιρεία τους εκτός Χ.Α. μάλλον έχουν βγει ζημιωμένοι.

Αν μάλιστα (λέμε αν γιατί όποιος επιχειρηματίας θέλει να βγάλει την εταιρεία του από το Χ.Α. δεν σημαίνει πως ταυτόχρονα θέλει να ρίξει και τους συμμετόχους του*) «πήγαιναν για μαλλί», κάποιοι από αυτούς μάλλον… βγήκαν κουρεμένοι.

Για παράδειγμα, στις περιπτώσεις των εταιρειών ΙΜΑΚΟ και Εκδόσεις Λυμπέρη, οι μικρομέτοχοι μπορεί να εισέπραξαν «κάτι ρέστα» από τα ποσά που είχαν αρχικά επενδύσει, ωστόσο, αν δεν γίνονταν οι δημόσιες προτάσεις και κρατούσαν τις μετοχές τους, θα είχαν μείνει… σίγουρα ταπί και ενδεχομένως ψύχραιμοι.

Σε δημόσια πρόταση είχε προχωρήσει και ο βασικός μέτοχος της εταιρείας ενδυμάτων Βάρδας. Από τότε, η ζήτηση για ρούχα έχει υποχωρήσει δραματικά, ένα μεγάλο μέρος της αλυσίδας έχει διακόψει τη λειτουργία του και γενικότερα όλα δείχνουν πως η αποτίμηση της τότε εισηγμένης σήμερα θα ήταν αρκετά χαμηλότερη σε σχέση με το ύψος της δημόσιας πρότασης.

Εκτός χρηματιστηρίου, μέσα από δημόσια πρόταση είχε βρεθεί και η Multirama. Όσο και αν ο βασικός της μέτοχος (Παναγιώτης Γερμανός) συνεχίζει να επενδύει σημαντικά ποσά στην ελληνική οικονομία, όσο και αν η Multirama μπορεί ενδεχομένως να επιτύχει σημαντικές αποδόσεις όταν η οικονομία αρχίσει να ανακάμπτει, γεγονός είναι πως από την περίοδο της δημόσιας πρότασης έως σήμερα οι επιδόσεις της πρώην εισηγμένης ήταν σαφώς ζημιογόνες.

* (Επικρατεί σε ορισμένους η άποψη πως είναι «πολυτέλεια» για μια εταιρεία που απολύει προσωπικό και δίνει μάχες για το… τελευταίο ευρώ να υποχρεώνεται σε έξοδα παραμονής της στο Χ.Α., αν δεν προσδοκά κάτι από αυτό).