Εντύπωση προκαλεί ότι κόμματα που συμμετέχουν στην κυβέρνηση ή αποτελούν εν δυνάμει κυβέρνηση, καθώς κατέχουν τον θεσμικό ρόλο της αξιωματικής αντιπολίτευσης, εκτίθενται με ανακοινώσεις ή προτάσεις που δείχνουν πλήρη άγνοια του πώς λειτουργούν συγκεκριμένες αγορές.

Χαρακτηριστικό παράδειγμα η προχθεσινή ερώτηση του ΣΥΡΙΖΑ για τις τιμές των καυσίμων.

Μεταφέρουμε το σχετικό απόσπασμα από το κείμενο: "Ενώ το αργό πετρέλαιο μειώθηκε από τα τέλη Μαρτίου ως τα τέλη Αυγούστου 2012 κατά 6%, και συγκεκριμένα από τα 93 στα 88 ευρώ, η μέση τιμή της αμόλυβδης βενζίνης αυξήθηκε κατά 2%".

Αν ρωτούσε ο συντάκτης του κειμένου ένα από τα στελέχη του ΣΥΡΙΖΑ γιατί οπωσδήποτε κάποιος ή κάποιοι από το κόμμα θα πρέπει να γνωρίζουν, θα μάθαινε ότι οι τιμές των προϊόντων (βενζίνες, ντίζελ, μαζούτ, lpg κ.λπ.) μόνο εμμέσως συνδέονται με τις τιμές του αργού.

Η τιμή τους είναι χρηματιστηριακή, καθορίζεται σε μεγάλο ποσοστό από τη ζήτηση και διακρίνεται από εποχικότητα. Για παράδειγμα, στο βόρειο ημισφαίριο η τιμή του ντίζελ ανεβαίνει τον χειμώνα λόγω της αυξημένης ζήτησης για θέρμανση, ενώ τους καλοκαιρινούς μήνες αυξάνεται η ζήτηση στις βενζίνες.

Επιπλέον, και με δεδομένο ότι οι τιμές όλων των προϊόντων και του αργού ορίζονται σε δολάρια, μία ανατίμηση του ευρώ έναντι του δολαρίου κάνει πιο φθηνά τα προϊόντα στη ζώνη του ευρώ. Το αντίθετο συμβαίνει όταν υποτιμάται το ευρωπαϊκό νόμισμα.

Μπορεί δηλαδή η τιμή του αργού ή κάποιου προϊόντος να ανεβαίνει σε δολάρια, αλλά σε ευρώ να πέφτει...

Κανείς δε λέει ότι όλα βαίνουν καλώς στη συγκεκριμένη αγορά. Το αντίθετο μάλιστα. Για πάνω από μία εικοσαετία, όλοι μιλούν για τις υφιστάμενες στρεβλώσεις στην αγορά των καυσίμων, τις επιπτώσεις των οποίων πληρώνει ο καταναλωτής.

Αν ο ΣΥΡΙΖΑ ή όποιο άλλο κόμμα έχει την πολιτική τόλμη να ενσκήψει στο θέμα, τότε θα καταλάβει τι σημαίνει να έρχεσαι σε σύγκρουση με δημιουργημένα συμφέροντα συντεχνιών, που εκπροσωπούν μερικές χιλιάδες «άμεσα ενδιαφερόμενους». Μέχρι στιγμής, πάντως, οι όποιες σχετικές προσπάθειες προσέκρουαν στο λεγόμενο πολιτικό κόστος και τα αποτελέσματα τα βιώνουν σήμερα τα συνήθη υποζύγια, που πρέπει να αναπληρώσουν μέσω φορολόγησης και περικοπών τα χαμένα για τον δημόσιο κορβανά δισεκατομμύρια.

Και ερχόμαστε στη ΔΗΜΑΡ. Στις προτάσεις για ισοδύναμα μέτρα περιλαμβάνει και τη «Μείωση της επιδότησης Αποδεικτικών Δικαιώματα Ισχύος και του Μηχανισμού Ανάκτησης Μεταβλητού Κόστους, που απολαμβάνουν οι επιχειρήσεις παραγωγής ηλεκτρικής ενέργειας με χρήση φυσικού αερίου: ΣΥΝΟΛΟ 250 εκατ. ευρώ».

Αν ρωτούσε αρμοδίως η ΔΗΜΑΡ, θα μάθαινε ότι αυτό που αποκαλεί «επιδότηση» είναι ένας μεταβατικός μηχανισμός ενίσχυσης των επιχειρήσεων που παράγουν ηλεκτρισμό από φυσικό αέριο, περιλαμβανόμενης και της ΔΕΗ, για την κάλυψη μέρους του υψηλού κόστους του καυσίμου.

Το κυριότερο, όμως, είναι ότι αυτή η «επιδότηση» δεν επιβαρύνει τον προϋπολογισμό του κράτους, αλλά είναι ενταγμένη στον υπολογισμό του συνολικού κόστους ηλεκτροπαραγωγής και μεταφέρεται στα τιμολόγια, δηλαδή στους καταναλωτές.

Κάποιοι θα πουν εύκολα «λεπτομέρειες». Εδώ ο κόσμος χάνεται κ.λπ. κ.λπ.

Ψάχνοντας όμως θα δούμε ότι πολλές τέτοιες «λεπτομέρειες», σε συνδυασμό με ασχετοσύνες διοικούντων, το λεγόμενο πολιτικό κόστος και δημιουργημένα συμφέροντα δεκαετιών, μας έφτασαν σε αυτό το σημείο.