Αν κάποιος κληθεί να αξιολογήσει τα αποτελέσματα εξαμήνου των εισηγμένων εταιρειών θα πρέπει να καταλήξει σε μερικά βασικά συμπεράσματα:

Κατ’ αρχάς, πως ποσοστό των εταιρειών (υψηλό μονοψήφιο;) δεν φαίνεται να σώζεται χωρίς σοβαρές παρεμβάσεις από τον βασικό (ή οποιονδήποτε) άλλο μέτοχο, ικανό να βάλει βαθιά το χέρι στην τσέπη και μάλιστα μέσα στο επόμενο δωδεκάμηνο.

Και δεύτερον, υπάρχει μία ακόμη μεγαλύτερη ομάδα εταιρειών που εμφανίζει κάποιο θετικό EBITDA, αλλά καλείται να ανταποκριθεί σε δάνεια αρκετών δεκάδων, ή ακόμη και εκατοντάδων, εκατομμυρίων ευρώ. Το ζήτημα είναι πως ΟΥΤΕ και σε αυτές τις περιπτώσεις βγαίνει η εξίσωση...

Πώς δηλαδή μια εταιρεία με λειτουργικά κέρδη μόλις 0,5 - 2 εκατ. ευρώ θα μπορέσει να αποπληρώσει δάνεια π.χ. 40 εκατ. ευρώ; Μόνο οι ετήσιοι τόκοι είναι γύρω στα 3 εκατ. ευρώ, χωρίς να συνυπολογιστεί το κεφάλαιο (χρεολύσιο) που θα πρέπει να επιστρέψει στις τράπεζες.

Επί του παρόντος, βέβαια, ιδιοκτήτες εισηγμένων και τραπεζίτες πετούν την μπάλα στην εξέδρα: επιμηκύνουν (τυπικά ή άτυπα) τα δάνεια έως το τέλος του έτους ή έστω μέχρι τα μέσα του 2013 και ξεκινούν νέο κύκλο συζητήσεων που ένας θεός ξέρει πού τελικά θα καταλήξει!

Θα πειστούν οι βασικοί μέτοχοι να βάλουν τόσο βαθιά το χέρι στην τσέπη, προκειμένου να μειώσουν τα δάνειά τους; Θα πάρουν οι τράπεζες τα κλειδιά των εταιρειών αυτών και στη συνέχεια θα προσπαθήσουν να τις πουλήσουν με τιμή εκκίνησης το 1 ευρώ; Θα γίνει κάτι ενδιάμεσο; Κανείς δεν ξέρει.

Πάντως, φαντάζεται κάποιος το σενάριο στο οποίο οι τράπεζες θα περάσουν στο Δημόσιο (στην καλύτερη των περιπτώσεων, το κράτος ή η Ευρωπαϊκή Ένωση θα ελέγχουν την πλειοψηφία των μετοχών για τα επόμενα πέντε χρόνια) και με τη σειρά τους δεκάδες μεγάλες επιχειρήσεις θα περάσουν στον πλήρη ή στον μερικό έλεγχο των τραπεζών;

Τότε μάλλον θα μιλάμε για το μόνο... κομμουνιστικό κράτος της Ευρώπης!