Βλέποντας τα πράγματα από τη σκοπιά των κλάδων, εύκολα προκύπτει ποιοι είναι οι μεγάλοι κλάδοι που ασθενούν βαριά. Κλωστές και Κατασκευές. Τα προβλήματα των εταιριών γνωστά, το μέλλον –ιδίως στην περίπτωση της κλωστοϋφαντουργίας- αβέβαιο.

Ωστόσο, δεν μπορεί παρά να έλθουμε κατάματα αντιμέτωποι με την πραγματικότητα. Στο χώρο των επιχειρήσεων ό,τι δεν εξελίσσεται πεθαίνει.

Αν οι Ελληνες κατασκευαστές δεν καταλάβουν ότι πρέπει να υπάρξει νέος γύρος στρατηγικών συμμαχιών, όχι μόνο με εγχώριους αλλά και με διεθνείς παίκτες, είναι καταδικασμένοι να αποτύχουν.

Αν δεν ελέγξουν τα λειτουργικά τους κόστη, δεν θα μπορέσουν να επιζήσουν στο νέο περιβάλλον, ενώ το ίδιο θα συμβεί αν δεν αντιληφθούν τη σημασία της τεχνογνωσίας, της παρακολούθησης των πρωτοποριακών εξελίξεων στο χώρο τους.

Η εποχή του εργολάβου και της αντιπαροχής έχει περάσει ανεπιστρεπτή. Χρειάζονται άλλα μυαλά.

Ομοίως και στις κλωστές. Η αντιμετώπιση της ”κίτρινης απειλής” μόνο μερικώς μπορεί να επέλθει με την έξοδο σε παρακείμενες βαλκανικές χώρες. Αν δεν μετακινηθεί η ελληνική παραγωγή σε άλλα πιο εξελιγμένα κομμάτια της αγοράς, αν δεν αποκτήσει πρωτοποριακά στοιχεία, είναι καταδικασμένη σε μαρασμό…

Σe μια εποχή στην οποία οι προηγμένες οικονομίες της Δύσης βλέπουν τις μεγάλες εταιρίες τους να κάνουν outsourcing ακόμη και την... τηλεφωνική εξυπηρέτηση του πελάτη (συνήθως στην Ινδία), είναι μάλλον παράλογο να θεωρούμε (εργαζόμενοι και εργοδότες) ότι μπορεί να υπάρξει ”κρατική προστασία” στις θέσεις εργασίας με οιονδήποτε τρόπο.

Η αλήθεια είναι σκληρή, αλλά είναι αλήθεια.