Στις 15 του μήνα λήγει ελληνικό κρατικό ομόλογο ονομαστικής αξίας 435 εκατ. ευρώ, οι κάτοχοι του οποίου δεν ανταποκρίθηκαν στη δημόσια προσφορά κουρέματος και ανταλλαγής του ελληνικού δημοσίου.

Επομένως, μέχρι την επόμενη Τρίτη θα πρέπει η Ελλάδα να αποφασίσει ποια στάση θα κρατήσει.

Θα επιμείνει στη γραμμή «δεν υπάρχουν λεφτά για να πληρωθούν ομόλογα που δεν μπήκαν στην αναδιάρθρωση του χρέους», η οποία είχε συμφωνηθεί με τους θεσμικούς μας εταίρους, ή θα αλλάξει άποψη;

Πρόκειται για το πιο φλέγον άμεσο θέμα, που καλούνται να χειριστούν τα κόμματα.

Η χώρα έχει ακόμη κυβέρνηση καθώς η παραίτηση Παπαδήμου δεν έχει γίνει προς το παρόν αποδεκτή από τον Πρόεδρο της Δημοκρατίας.

Είναι σαφές, όμως, ότι πρόκειται για υπηρεσιακή κυβέρνηση, που δεν μπορεί να δεσμεύσει με τις αποφάσεις της τη χώρα για τα επόμενα 20 χρόνια.

Δεν είναι, άλλωστε, μόνο τα 435 εκατ. ευρώ. Οι ομολογιούχοι που δεν προσήλθαν στο PSI+ κατέχουν ομόλογα -ξένου δικαίου- συνολικής ονομαστικής αξίας περίπου 6,5 δισ. ευρώ.

Ό,τι αποφασιστεί για τη λήξη του ομολόγου των 435 εκατ. ευρώ θα ισχύσει και για τα υπόλοιπα.

Αν οι πολιτικοί αρχηγοί αποφασίσουν ομόφωνα, ή κατά κοινοβουλευτική πλειοψηφία, ότι η Ελλάδα δεν θα πληρώσει τους κατόχους του ομολόγου των 435 εκατ. ευρώ, όπως είχε προειδοποιήσει με σαφήνεια κατά τη διάρκεια της δημόσιας προσφοράς οικειοθελούς αναδιάρθρωσης του χρέους, τότε θα βρεθεί και τυπικά στην κατηγορία default.

Οι κάτοχοι των συγκεκριμένων ομολόγων θεωρείται βέβαιο ότι θα προσφύγουν νομικά εναντίον της χώρας, σε μια διαδικασία που θα κρατήσει χρόνια.

Hedge funds όπως το Vega και το Elliott, που δεν αποδέχθηκαν το PSI, έχουν εμπειρία από πτωχεύσεις κρατών.

Συγκεκριμένα, το Elliott Assosciates Fund είχε αγοράσει το 1983 ομόλογα διεπόμενα από το αγγλικό δίκαιο εκδόσεως του Περού, ονομαστικής αξίας 20,7 εκατ. δολ., σε discount 11,4 εκατ δολ.

Όταν το Περού πτώχευσε και δεν αποπλήρωσε τις υποχρεώσεις του έναντι αυτού, προσέφυγε στο Δικαστήριο της Νέας Υόρκης, αξιοποιώντας τη ρήτρα pari passu, και αυτό του επιδίκασε 55,3 εκατ. δολάρια, καθότι ήταν τεράστια τα δικαστικά έξοδα και οι τόκοι υπερημερίας.

Το σύνολο των χρημάτων πληρώθηκε από το Περού.

Αντίστοιχα, στην Αργεντινή έγινε το ίδιο, ξανά με το Elliot Fund, με τη διαφορά ότι η Αργεντινή δεν πλήρωσε τις υποχρεώσεις της έναντι αυτού, και ακόμη και σήμερα, 11 και πλέον χρόνια μετά, δεν έχει βγει στις αγορές, και ούτε θα μπορέσει να βγει μέχρι να εξοφλήσει τις υποχρεώσεις της σε ομόλογα που διέπονται από δίκαιο που προβλέπει την pari passu.

Τα ομόλογα ξένου δικαίου που δεν έχουν ενταχθεί στο PSI ενέχουν ρήτρες pari passu, δηλαδή ίσης αντιμετώπισης όλων των δανειστών του κράτους.

Με αυτές τις ρήτρες εξισώνονται οι υποχρεώσεις της Ελλάδας σε ομόλογα αγγλικού δικαίου με οποιαδήποτε άλλη υποχρέωση του ελληνικού κράτους, από οποιαδήποτε αιτία.

Με αυτόν τον τρόπο, τα hedge funds θα επιδιώξουν να μπλοκάρουν τις πληρωμές από το ελληνικό κράτος και στους υπόλοιπους δανειστές έως ότου εξοφληθούν.

Πρόκειται για νομική διεκδίκηση που θα κρατήσει χρόνια, αλλά οι κίνδυνοι για την Ελλάδα παραμένουν μεγάλοι μεσοπρόθεσμα.

Υπάρχουν βέβαια και τα άμεσα αποτελέσματα. Για παράδειγμα, ενδέχεται ξένες τράπεζες που συναλλάσσονται με το ελληνικό δημόσιο να καταγγείλουν τις συμβάσεις λόγω της ενεργοποίησης σχετικής ρήτρας cross default.