«Το ζήτημα είναι αν θέλουμε ως πολιτικό σύστημα και ως κοινωνία να έχουμε βιομηχανία στην Ελλάδα».

Στη φράση αυτή κατέληξε ο επικεφαλής του ομώνυμου ομίλου Ευάγγελος Μυτιληναίος, εξηγώντας στους δημοσιογράφους πώς έχει το θέμα με την τιμή του ηλεκτρικού και γενικότερα με το κόστος ενέργειας, όχι μόνο για την εταιρεία Αλουμίνιον, αλλά και με κάθε άλλη ενεργοβόρα βιομηχανία.

Μιλώντας γενικότερα, ο Έλληνας επιχειρηματίας τόνιζε ότι μόνο οι δύο ενεργοβόρες βιομηχανίες, δηλαδή η Αλουμίνιον και η ΛΑΡΚΟ, αντιπροσωπεύουν πάνω από το 7% της ζήτησης στη χώρα, ενώ το ποσοστό ξεπερνά το 10% κατά τις νυχτερινές ώρες.

Επιπλέον, η ζήτηση από τις δύο μεταλλουργίες είναι σταθερή όλο το εικοσιτετράωρο και όλες τις μέρες του χρόνου. Αυτό σημαίνει πολύ απλά ότι εξασφαλίζουν την απορρόφηση της παραγόμενης ενέργειας τουλάχιστον από δύο λιγνιτικές μονάδες.

Το πλεονέκτημα που προσφέρουν στο σύστημα και στη ΔΕΗ ειδικότερα είναι ότι τις νυχτερινές ώρες, όταν η ζήτηση μειώνεται στο μισό της ημέρας, η ΔΕΗ πληρώνεται για ενέργεια που θα απέρριπτε. Διαφορετικά, θα έπρεπε να θέσει εκτός λειτουργίας δύο λιγνιτικές μονάδες.

Οι τελευταίες, λόγω καυσίμου και τεχνολογίας, ασχέτως του ύψους της κατανάλωσης, πρέπει να λειτουργούν έστω και με το ελάχιστο δυναμικό τους, αφού αν σβήσουν χρειάζονται μέρες για την επανεκκίνησή τους.

Επιπλέον, σε περιπτώσεις προβλημάτων στη διαθεσιμότητα ισχύος, οι δύο μεταλλουργίες προσφέρουν εφεδρείες. Μειώνοντας την κατανάλωσή τους, δεν απαιτείται να λειτουργήσουν μονάδες αιχμής που έχουν τεράστιο κόστος για το σύστημα και τον καταναλωτή.

Ο ΧΑΜ σε όλα αυτά προσθέτει ότι το να παρομοιάζεις μία παρόμοια βιομηχανία με τον όποιο μικρό καταναλωτή, εκτός από λαϊκισμός του αίσχιστου είδους, είναι και βλακώδες.

Το χειρότερο είναι όταν οι πολιτικές ηγεσίες χρησιμοποιούν τις κραυγές του λαϊκισμού ως προκάλυμμα στη δική τους αβελτηρία.