Εδώ και τουλάχιστον έναν χρόνο ακούμε και διαβάζουμε για ένα καλοστημένο κόλπο των Ευρωπαίων δανειστών μας ώστε να μας αναγκάσουν να τους πουλήσουμε τα «φιλέτα» μας για ένα κομμάτι ψωμί. Ειδικότερα, για τους Γερμανούς έχουν ακουστεί τα μύρια όσα.

Απέναντι σε αυτήν τη φιλολογία, δεν αντιστάθηκε ούτε και η κυβέρνηση του κ. Γιώργου Παπανδρέου και πολλοί υπουργοί της διατυμπανίζουν πως «εμείς δεν ξεπουλάμε την Ελλάδα» (δηλαδή, θα έπρεπε να αναβληθούν οι ιδιωτικοποιήσεις, με σκοπό να αυξηθούν τα τιμήματα της πώλησης) και άλλα σχετικά.

Επίσης, εντονότατες αντιδράσεις υπήρξαν και για το περιβόητο σχέδιο «Εύρηκα», το οποίο ωστόσο μέχρι σήμερα παραμένει... κλεισμένο σε κάποιο συρτάρι των Βρυξελλών ή του Βερολίνου.

Το μόνο βέβαιο είναι πως οι όποιες επενδύσεις έχουν έρθει στην Ελλάδα από τον Μάιο του 2010 και μετά (από την υπογραφή του μνημονίου δηλαδή) δεν είναι ούτε γερμανικές (πλην ενός ακόμη πακέτου στον ΟΤΕ, από το οποίο ήδη γράφουν μεγάλη ζημία) ούτε αμερικανικές.

Αντίθετα, είδαμε την προώθηση κάποιων επενδυτικών σχεδίων από την Κίνα, είδαμε το Κατάρ να αποκτά μεταλλείο χρυσού, να συμφωνεί deal στον τραπεζικό τομέα και να «υπόσχεται» και άλλες κινήσεις. Είδαμε τον στρατηγικό εταίρο της Folli Follie από την Κίνα και τελευταία μάθαμε για τη συνεργασία MIG - Αμπού Ντάμπι.

Στο μέλλον, βέβαια, κανείς δεν μπορεί να προβλέψει τι θα γίνει με ακρίβεια.

Επί του παρόντος, πάντως, οι Άραβες και οι Κινέζοι δείχνουν πιο «ανοιχτοχέρηδες» σε σύγκριση με τους «καβουροτσέπηδες» Ευρωπαίους, που φαίνεται μεν να είναι διατεθειμένοι να επενδύσουν στη χώρα, αλλά αργότερα και υπό όρους...