Πολύ μελάνι χύθηκε κατά το παρελθόν για εκείνους τους βασικούς μετόχους που αποφάσισαν να θέσουν μέσω δημόσιων προτάσεων τις εταιρίες τους εκτός διαπραγμάτευσης από το Χρηματιστήριο της Αθήνας (η στήλη έχει εκφράσει επανειλημμένως την έντονη αντίθεσή της στο υφιστάμενο θεσμικό πλαίσιο).

Και οι πλείστες των συζητήσεων αναφέρονταν (δίκαια ή άδικα) στην κίνηση του μεγαλομετόχου να αγοράσει για… μια μπουκιά ψωμί τις ίδιες μετοχές που είχε «πουλήσει» στη μειοψηφία, πριν από χρόνια, σε πολλαπλάσιες τιμές, στο πλαίσιο δημόσιων εγγραφών, αυξήσεων κεφαλαίου και κάθε λογής placements.

Ανεξάρτητα, πάντως, από το πόσο δίκιο είχαν οι μικροεπενδυτές (στις περισσότερες περιπτώσεις εκτιμούμε πως είχαν δίκιο…), ένα είναι βέβαιο: τελικά, αν οι συγκεκριμένες εταιρίες συνέχιζαν να είναι διαπραγματεύσιμες στο ταμπλό, οι τρέχουσες τιμές τους θα ήταν συνήθως χαμηλότερες σε σχέση με τα τιμήματα που προσφέρθηκαν στους μικρομετόχους κατά το παρελθόν.

Ενδεικτικά θα θυμίσουμε πως ο όμιλος Ρέστη είχε αγωνιστεί το 2007 για να ματαιώσει τα σχέδια της Global Finance, προκειμένου να μη βγάλει την αλλαντοβιομηχανία Νίκας από το Χ.Α. Η νίκη του, ωστόσο, αποδείχτηκε πύρρειος… Η Global Finance προσέφερε τότε 6 ευρώ ανά μετοχή και ο τίτλος σήμερα είναι διαπραγματεύσιμος προς 1 ευρώ…

Ο όμιλος Δαυίδ κατέβαλε 3,70 ευρώ ανά μετοχή, προκειμένου να αποκτήσει το 100% της αρτοβιομηχανίας Κατσέλης. Σήμερα, οι μετοχές της Κατσέλης (η εταιρία έχει απορροφηθεί από την Αλλατίνη, δημιουργώντας τη Nutriart) αποτιμώνται μόλις λίγα λεπτά του ευρώ…

Πιο πρόσφατο, όμως, είναι το παράδειγμα της Εμπορικής Τράπεζας, όπου λίγους μήνες πριν οι Γάλλοι της Credit Agricole προσέφεραν 1,76 ευρώ ανά μετοχή, προκειμένου να θέσουν τον τίτλο εκτός διαπραγμάτευσης και χρηματιστηρίου.

Κάποιοι υποστήριξαν ότι το τίμημα ήταν πολύ χαμηλό. Ανεξάρτητα από το κατά πόσον είχαν δίκιο ή όχι, η δημόσια πρόταση οδήγησε την Εμπορική Τράπεζα σε αποτίμηση 901,5 εκατ. ευρώ (χωρίς να συνυπολογίζονται τα πρόσθετα κεφάλαια που θα καταβάλουν μέσω ΑΜΚ οι Γάλλοι), όταν μεγαλύτερες τράπεζες σε μερίδια αγοράς είναι διαπραγματεύσιμες σήμερα στο ταμπλό σε πολύ χαμηλότερες αποτιμήσεις.

Για παράδειγμα, ενώ η Εμπορική αποτιμάται στα 901,5 εκατ. ευρώ, την ίδια στιγμή η Alpha Bank αξιολογείται από την αγορά γύρω στα 689 εκατ. ευρώ, η Πειραιώς κοντά στα 560 εκατ. ευρώ, η Marfin-Λαϊκή περί τα 532 εκατ. και η Eurobank περίπου στα 487 εκατ. ευρώ. Μόλις δύο τράπεζες (Εθνική και Κύπρου) έχουν αποτίμηση υψηλότερη από εκείνη της Εμπορικής…

Στον χώρο των εκδόσεων είχαμε τα τελευταία χρόνια τις δημόσιες προτάσεις στην Ιμάκο και στον Λυμπέρη, κινήσεις που προκάλεσαν διαμαρτυρίες και σχόλια στην ευρύτερη επενδυτική κοινότητα. Πιθανόν σήμερα κάποιοι από τους μετόχους μειοψηφίας που ρευστοποίησαν τότε τις θέσεις τους να αισθάνονται πιο… άνετα, διαπιστώνοντας την πτώση των μετοχών του κλάδου κατά το διάστημα που μεσολάβησε. Έτσι, την τελευταία διετία είχαμε -55,8% για τη μετοχή των Αττικών Εκδόσεων, -96,1% για τον τίτλο του ΔΟΛ, -52,6% για τις Τεχνικές Εκδόσεις κ.λπ.

Άλλη μια περίπτωση δημόσιας πρότασης ήταν αυτή της αλυσίδας ενδυμάτων Βάρδας, όπου η τιμή της δημόσιας πρότασης ήταν σαφώς χαμηλότερη από την τιμή εισόδου στο Χ.Α. στις αρχές της δεκαετίας του 2000. Πάντως, η ύφεση που εντείνεται στον χώρο της ένδυσης και στην οικονομία γενικότερα έχει επηρεάσει στο ενδιάμεσο χρονικό διάστημα και τις τιμές των μετοχών του κλάδου στο χρηματιστήριο.

Ενδεικτικά, κατά το τελευταίο δωδεκάμηνο η μετοχή του Δούρου έχει χάσει 29%, της ΕΛΒΕ Ενδυμάτων 27,5%, της Sprider 76,3%, ενώ η Ridenco βρίσκεται πλέον μεταξύ φθοράς και αφθαρσίας.

Υ.Γ.: Το γεγονός ότι η καταβαράθρωση της ελληνικής οικονομίας που μεσολάβησε περιόρισε -ή και μηδένισε σε ορισμένες περιπτώσεις- τις απώλειες των επενδυτών μειοψηφίας ούτε το περιεχόμενο του θεσμικού πλαισίου δικαιώνει, ούτε και εκείνους που προχωρούν σε δημόσιες προτάσεις στις μέρες μας, χωρίς να προσφέρουν το «εύλογο τίμημα».