Η έκκληση του κ. Μπαρόζο να επανεξεταστούν από μηδενική βάση ο μηχανισμός και η λειτουργία του προσωρινού μηχανισμού στήριξης προκάλεσε δυσαρέσκεια στο Βερολίνο και, σύμφωνα με πληροφορίες, και στο Παρίσι.

Ο γαλλογερμανικός άξονας θεώρησε άκαιρη την παρέμβαση του προέδρου της Κομισιόν και το Βερολίνο έσπευσε να την απαξιώσει.

Και όμως, ο κ. Μπαρόζο μετέφερε απλώς όσα πια είναι πεποίθηση στις αγορές αλλά και σε ένα μεγάλο μέρος του ευρωσυστήματος.

Ο EFSF δομήθηκε ως CDO. Οι ισχυρές οικονομικά χώρες της ευρωζώνης εγγυώνται τον δανεισμό των αδύναμων κρίκων.

Η ίδια η δομή του τον καθιστά ευάλωτο σε ένα ντόμινο. Και αυτό φαίνεται ήδη.

Η Ιταλία και η Ισπανία αυτήν τη στιγμή δανείζονται με επιτόκιο που ξεπερνά το 6%. Ακριβώς επειδή δανείζονται ακριβά δεν μπορούν να συνεισφέρουν στις εγγυήσεις που δίνονται στον EFSF.

Αντίθετα, ίσως χρειαστεί ο EFSF να παρέμβει όταν επικυρωθούν οι νέες αρμοδιότητές του, αγοράζοντας ιταλικά και ισπανικά ομόλογα.

Και είναι κοινή ομολογία ότι ο EFSF πλησιάζει στα χρηματοδοτικά του όρια.

Με την τρίτη και την πέμπτη μεγαλύτερη οικονομία της ευρωζώνης όχι μόνο να μην μπορούν να παράσχουν εγγυήσεις στον μηχανισμό αλλά και να χρειάζονται στήριξη, το βάρος πέφτει στη Γερμανία και στη Γαλλία.

Μπορούν να το σηκώσουν; Όχι είναι η απάντηση που δίνουν οι περισσότεροι οικονομολόγοι και αναλυτές

Εξ ου και η λύση πια είναι οι μαζικές αγορές ιταλικών και ισπανικών ομολόγων από την Ευρωπαϊκή Κεντρική Τράπεζα.