Λάβρος εμφανίστηκε ο νέος υπουργός Οικονομικών κ. Ευάγγελος Βενιζέλος την προηγούμενη εβδομάδα εναντίον εκείνων που βγάζουν τις καταθέσεις τους στο εξωτερικό, λέγοντας πως τους «ακουμπά» -ή έστω είναι πολύ κοντά «στο να τους ακουμπήσει»- απειλώντας με φορολογικούς ελέγχους κ.λπ.

Ωστόσο, το ζήτημα είναι ότι όλες αυτές τις απειλές τις έχουμε ξανακούσει από την κυβέρνηση, και μάλιστα μία επερώτηση του προέδρου της Δημοκρατικής Αριστεράς, κ. Φώτη Κουβέλη, δείχνει το γιατί οι καταθέτες μέχρι σήμερα γράφουν τις κυβερνητικές απειλές στα… παλαιότερα των υποδημάτων τους.

Πράξη πρώτη: Η υπόθεσή μας ξεκινάει στις αρχές του 2008, όταν η γερμανική κυβέρνηση εξαγόρασε έναντι 4,5 εκατ. ευρώ μια λίστα (CD) καταθετών σε τράπεζες του Λιχτενστάιν. Η υπόθεση έβγαλε πολλά... λαβράκια για τη Γερμανία, καθώς μόνο και μόνο η δημοσιοποίηση της ύπαρξης της σχετικής λίστας οδήγησε μέσα σε λίγους μήνες πλήθος Γερμανούς να «αυτο-καρφωθούν» στις εφορίες τους και να... σκάσουν πάνω από 180 εκατ. ευρώ στα κρατικά ταμεία.

Και αυτό γιατί, σύμφωνα με τον νόμο, αν κάποιος Γερμανός παραδεχτεί τη φοροδιαφυγή πριν εντοπιστεί από τις Αρχές, τότε απαλλάσσεται από τις αυστηρότατες ποινικές συνέπειες (πληρώνει μόνο φόρους και πρόστιμα) που επισείει στη Γερμανία το αδίκημα της φοροδιαφυγής.

Οι Γερμανοί, βέβαια, διεμήνυσαν προς όσα κράτη ενδιαφέρονταν πως θα ήταν πρόθυμοι να δώσουν τη λίστα, προκειμένου οι κυβερνήσεις να ελέγξουν πιθανότητα φοροδιαφυγής για δικούς τους υπηκόους.

Πράγματι, η ελληνική κυβέρνηση (επί υφυπουργίας Μπέζα) απέστειλε σχετικό αίτημα…

Πράξη δεύτερη: Η δεύτερη πράξη ξεκινά με την επερώτηση του προέδρου της Δημοκρατικής Αριστεράς κ. Φώτη Κουβέλη σχετικά «με τον εντοπισμό φοροδιαφυγής Ελλήνων φορολογουμένων στο εξωτερικό».

Η απάντηση του υπουργείου Οικονομικών δόθηκε στις 26 Μαρτίου του 2010 (πριν από 16 ολόκληρους μήνες) και περιείχε δύο μέρη.

Στο πρώτο μέρος, ο τότε υπουργός Οικονομικών κ. Γιώργος Παπακωνσταντίνου απαντά γενικά και αόριστα πως «βασική προτεραιότητα του υπουργείου είναι η διενέργεια φορολογικών ελέγχων προς όλες τις κατευθύνσεις», πως «στο πλαίσιο των ελέγχων αξιολογούνται και ελέγχονται κάθε είδους σχετικές πληροφορίες που προέρχονται από οποιαδήποτε πηγή, συμπεριλαμβανομένων και των αλλοδαπών διοικήσεων» κ.λπ.

Στο δεύτερο μέρος της απάντησης, ο κ. Παπακωνσταντίνου εστιάζει στην ουσία του θέματος, απαντώντας πως:

Α. Η αρμόδια υπηρεσία ζήτησε τα στοιχεία που περιήλθαν στις γερμανικές αρχές, σχετικά με καταθέσεις σε χρηματοπιστωτικά ιδρύματα του Λιχτενστάιν από πρόσωπα που υπάγονται σε φορολογία στην Ελλάδα.

Β. Τα εν λόγω στοιχεία παραλήφθηκαν με τη διαδικασία που συμφωνήθηκε με τις αρμόδιες φορολογικές αρχές και «έχουμε προβεί ήδη στις ενέργειες που προβλέπονται από τον νόμο για τυχόν εντοπισμό διαφυγούσας φορολογητέας ύλης»…

Ας συνοψίσουμε λοιπόν:

Το καυτό CD με τους Έλληνες καταθέτες στο Λιχτενστάιν παρελήφθη από την ελληνική κυβέρνηση πριν από τον Μάρτιο του 2010 (πόσο πριν δεν ξέρουμε).

Εδώ και περισσότερο από 16 μήνες το υπουργείο Οικονομικών ψάχνει για να εντοπίσει «τυχόν διαφυγούσα φορολογητέα ύλη».

Και μέχρι σήμερα δεν έχουμε ακούσει τίποτε για το όλο θέμα.

Λέτε να μην προέκυψε «τυχόν διαφυγούσα φορολογητέα ύλη»;