Το «καλό κλίμα» που επικράτησε στη συνάντηση Παπακωνσταντίνου - Μπιρμπίλη, με επίκεντρο τα ενεργειακά και τη ΔΕΗ, προσπαθούσαν να μεταφέρουν οι επιφορτισμένοι με την ενημέρωση των ΜΜΕ.

Εάν με τον ορισμό καλό κλίμα ή θετικό κλίμα εννοείται ότι οι δύο υπουργοί της κυβέρνησης Παπανδρέου κατάφεραν να καθίσουν γύρω από το ίδιο τραπέζι και να συζητήσουν, έχει καλώς.

Γιατί κατά τα άλλα η απόσταση από τη μία μέχρι την άλλη πλευρά του τραπεζιού είναι μεγάλη και δύσκολα θα γεφυρωθεί, ιδίως αναφορικά με τα ενεργειακά και τη ΔΕΗ.

Μαθαίνουμε λοιπόν ότι οι δύο πλευρές μένουν σταθερές στις θέσεις τους. Υπέρ της μείωσης του ποσοστού του Δημοσίου στο μ.κ. της ΔΕΗ η Πλατεία Συντάγματος, κατά οι Αμπελόκηποι. Αξίζει όμως να δούμε την επιχειρηματολογία της κ. Μπιρμπίλη και τι αυτή κρύβει.
 
Η υπουργός ΠΕΚΑ εκτιμά ότι δεν συμφέρει να πουληθεί το επιπλέον 17% των μετοχών της ΔΕΗ, από τη στιγμή όπου επίκειται η εφαρμογή ενός μοντέλου παραχώρησης του 40% της λιγνιτικής παραγωγής σε τρίτους, με δεδομένο ότι το εγχώριο καύσιμο είναι αυτό που προσφέρει κερδοφορία στη ΔΕΗ.

Ωστόσο, όπως όλοι ξέρουμε, η παραχώρηση αυτή επιδιώκεται να γίνει μέσω ανταλλαγής. Δηλαδή, ό,τι δώσει η ΔΕΗ στην Ελλάδα, θα το πάρει σε κάποια άλλη χώρα. Άρα, δεν πρόκειται να χάσει. Πάνω δε σε αυτό το σενάριο γίνεται συνεχής διαπραγμάτευση με την Ευρωπαϊκή Επιτροπή, η υπομονή της οποίας δείχνει να εξαντλείται.

Έρχεται όμως η κ. Μπιρμπίλη με συνέντευξή της στο «Βήμα» και σε σχετική ερώτηση απαντά: «Με οποιονδήποτε τρόπο κι αν δοθεί το 40% της λιγνιτικής παραγωγής σε τρίτους, αυτό θα σημαίνει περαιτέρω μείωση της κερδοφορίας της ΔΕΗ, άρα περαιτέρω απαξίωση της μετοχής της αυτήν τη χρονική στιγμή».

Με λίγα λόγια, η υπουργός ΠΕΚΑ περιγράφει τη μη αποδοχή από την επιτροπή του προτεινόμενου μοντέλου ανταλλαγών ηλεκτρικής ενέργειας και την υποχρεωτική πώληση ενέργειας, ή μονάδων, ώστε να χάσει η ΔΕΗ το μονοπώλιο στον λιγνίτη.
 
Πρόκειται για τα σενάρια που απεύχονται η ΔΕΗ και η ΓΕΝΟΠ, αλλά η υπουργός βλέπει να έρχονται. Από την άλλη, δεν καταλαβαίνουμε πώς η πώληση ενεργητικού κάθε είδους εκ μέρους της ΔΕΗ θα αποβεί σε βάρος της Επιχείρησης.

Τα υγιή κεφάλαια που θα προσφέρει για μείωση του δανεισμού, ή επέκταση σε άλλες αγορές, δεν υπολογίζονται ως κέρδος της Επιχείρησης;

Τότε για ποιον λόγο όλο αυτό το πήγαινε - έλα στις Βρυξέλλες;

Το ροκάνισμα χρόνου, ως πάγια ελληνική τακτική, τελικά δεν ωφέλησε κανέναν και υπό τις παρούσες συνθήκες προσθέτει νέα βάρη. Ούτε όμως και το χάιδεμα των αφτιών των συνδικαλιστών, ιδίως υπό τις παρούσες συνθήκες.