Τους τελευταίους μήνες, η Αθήνα έχει… γεμίσει από γιάπηδες που πουλάνε επενδύσεις στο εξωτερικό.

Οι περισσότεροι νομότυπα, κάποιοι όμως… όχι. Και αν ο κίνδυνος για τους δεύτερους είναι προφανής, η αλήθεια είναι πως ούτε και η πρώτη κατηγορία στερείται κινδύνων!

Και αυτό γιατί ορισμένοι εκμεταλλεύονται τον πανικό των… Ελλήνων ιθαγενών και τους πουλάνε ό,τι προϊόντα θέλουν, ενώ παράλληλα τους «γδύνουν» και στις προμήθειες!

Πέραν όμως αυτών, στροφή προς τις επενδύσεις του εξωτερικού κάνουν και οι ελληνικές ΑΕΔΑΚ. Απλώς γιατί οι πελάτες τους επιλέγουν ευκολότερα (καλώς ή κακώς, θα δείξει) να τοποθετηθούν σε μια επένδυση που έχει αποφέρει κέρδη κατά τα τελευταία χρόνια, παρά στις ελληνικές μετοχές και στα εγχώρια κρατικά ομόλογα που πάνε από το κακό στο χειρότερο από το 2008 έως σήμερα.

Πέραν αυτών, όμως, έχουμε και την επικείμενη αλλαγή του ευρωπαϊκού θεσμικού πλαισίου που αφορά στις συλλογικές επενδύσεις. Πώς ερμηνεύεται αυτό με απλά λόγια;

Πρώτον, θα είναι πολύ πιο απλό σε ένα ξένο fund να «πάρει διαβατήριο» σε άλλη χώρα, άρα και στην Ελλάδα.

Δεύτερον, θα διευκολυνθεί η διασυνοριακή διάθεση επενδυτικών προϊόντων.

Και τρίτον, θα μπορούν να διατίθενται και νέες κατηγορίες ξένων επενδυτικών προϊόντων, έστω και σε πελάτες-επαγγελματίες.

Τι σημαίνουν όλα αυτά στην πράξη; Ότι ανοίγουν ακόμη περισσότερο τα επενδυτικά σύνορα της Ευρώπης, σε μια περίοδο όπου, λόγω της κρίσης, η Ελλάδα πολύ λίγα πράγματα έχει να προσφέρει (μετοχές, ομόλογα κ.λπ.) και αντίθετα έχει κάμποσα να δώσει (συσσωρευμένες αποταμιεύσεις)…