Έχουμε από καιρό στιγματίσει την εξόχως σκανδαλιστική επιδίωξη του κ. Ανδρέα Μαρτίνη (προέδρου του Ερυθρού Σταυρού και του Κοινωφελούς Ιδρύματος Ερρίκος Ντυνάν) να πουλήσει το -καταχρεωμένο πλέον- Ντυνάν στο Ιατρικό Κέντρο, χωρίς να γίνει κάποιος διαγωνισμός.

Λες και το κοινωφελές ίδρυμα, το οποίο ο ίδιος έχει φέρει στα πρόθυρα της χρεοκοπίας, του… ανήκει για να το κάνει ό,τι θέλει.

Ωστόσο, η τελευταία ανακοίνωσή του αποτελεί πραγματικό παραλήρημα και αναδεικνύει μια άλλη πτυχή του θέματος. Τη «ναπολεόντεια» τάση που φαίνεται να τον διακατέχει, μια τάση που στην υπερβολή της αρχίζει να αποκτά ιλαροτραγικές διαστάσεις, ενδεχομένως επιδεινούμενη και από την κόντρα που εδώ και καιρό έχει ανοίξει με τη Marfin.

Η κίνησή του να ποινικοποιήσει την αστική διαφορά με τη Marfin Λαϊκή, κατηγορώντας την για… «επιχειρηματική εκβίαση», αλλά και να στοχεύσει προσωπικά τον κ. Ανδρέα Βγενόπουλο μέσω προηγούμενης ανακοίνωσής του (παρότι ο τελευταίος δεν είναι διευθύνων σύμβουλος της τράπεζας), προκάλεσε χθες πληρωμένες καταχωρίσεις του ομίλου MIG σχεδόν στο σύνολο του Τύπου.

Απαντώντας σε αυτήν την καταχώριση, ο κ. Μαρτίνης έπαθε ως φαίνεται… ντελίριο.

Διότι ξεκινά… απολογούμενος, «έχω εμπιστοσύνη στους θεσμούς και τη δικαιοσύνη» (κατόπιν της δήλωσης της MIG ότι θα τον κατηγορήσει για συκοφαντική δυσφήμιση και ψευδή καταμήνυση), για να συνεχίσει απευθύνοντας… έκκληση «στους σοβαρούς και κύριους μετόχους του ομίλου» (MIG) να υπερασπιστούν την… κοινωνική εικόνα «του μεγαλύτερου επιχειρηματικού ομίλου της χώρας, τον οποίο αυτοί συνέστησαν και στηρίζουν»!

Δύο αράδες πιο κάτω, όμως, εγκαταλείπει την ελάχιστα συγκεκαλυμμένη κολακεία και παρασύρεται σε… αμπελοφιλοσοφίες, κάνοντας λόγο για επίορκους πολιτικούς που… μπορεί να υπάρχουν, κι αν υπάρχουν μεν (ο ίδιος δεν φαίνεται να το πολυπιστεύει) αυτό είναι κακό, «αλλά μικρότερο κακό γιατί η δημοκρατική ψήφος των πολιτών το αποκαθιστά».

Μείζων κίνδυνος κατά τον κ. Μαρτίνη προκύπτει από «τις ηγετικές πολιτικοκοινωνικές δραστηριότητες παρασιτικών οικονομικών παραγόντων», διότι η επιτυχία τους θα συνιστούσε την εγκαθίδρυση της στυγνότερης αντιλαϊκής (sic) δικτατορίας. Όλα αυτά, λέει ο ίδιος… «εάν υπάρχουν» αυτοί οι παρασιτικοί κ.λπ. παράγοντες. Διότι μπορεί και να μην υπάρχουν…

Εμείς πάντως, γνωρίζοντας την προσωπική κόντρα που θεωρεί πως έχει με τον κ. Ανδρέα Βγενόπουλο, θα πιστεύαμε ότι όλα αυτά τα… σούρνει σε κείνον, αναβαθμίζοντάς τον από απλό… Μπερλουσκόνι της ελληνικής σκηνής σε πραγματικό… Πινοσέτ των επιχειρηματιών.

Ο ίδιος, όμως, κλείνει το ντελίριό του με την αφοπλιστική διευκρίνιση ότι «τα παραπάνω αποτελούν σκέψεις (του) επί των… γενικών καταστάσεων στον ελληνικό και διεθνή(!) χώρο και δεν υποκρύπτουν προσωπικό υπαινιγμό προς… κανέναν».

Κοινώς… από την πόλη έρχομαι και στη κορφή κανέλα! Σοβαρότητα μηδέν.

Για να σοβαρευτούμε εμείς, όμως, το γενικό συμπέρασμα είναι πολύ δυσάρεστο, όχι μόνο για το Ντυνάν αλλά και για την κατάντια μας.

Διότι το πόσο χαμηλά έχει πέσει αυτή η χώρα δεν φαίνεται μόνο από το εξωτερικό χρέος, τα ελλείμματα, την οικονομική κρίση και όλα τα συναφή με τα οποία ασχολούμαστε καθημερινά.

Φαίνεται και από το γεγονός ότι ο άνθρωπος αυτός παραμένει πρόεδρος του Ελληνικού Ερυθρού Σταυρού.

Δηλαδή του ελληνικού τμήματος ενός οργανισμού που κατάφερε να ξεπεράσει τα παγκόσμια σύνορα και να έχει απαράμιλλο κύρος χάρη στην αυταπάρνηση και στην αγαθοεργία αμέτρητων ανθρώπων.

Δεν είναι ο μόνος, θα πείτε, αυτός σας πείραξε; Και ίσως να έχετε απόλυτο δίκιο.

Τόσο χαμηλά έχουμε πέσει!