Όσοι δεν είδαν την εκπομπή του Αλέξη Παπαχελά προχθές το βράδυ έχασαν μια σπάνια ευκαιρία να δουν τον κ. Πάγκαλο να δηλώνει… αφελής (σε ό,τι αφορά το αν ήξερε το μέγεθος της διαφθοράς των κυβερνήσεων στις οποίες συμμετείχε), να αποκαλεί τους ψηφοφόρους… «πελάτες» του, δηλώνοντας όμως ταυτόχρονα ότι δεν έχει κάνει ποτέ… ρουσφέτι, και γενικώς να προσπαθεί να συμμαζέψει τα ασυμμάζευτα.

Εμείς, με κίνδυνο να χαρακτηριστούμε πράκτορες σκοτεινών συμφερόντων, ή το λιγότερο… μπιτσικόμηδες του Αντώνη Σαμαρά (κατά τον κ. Πάγκαλο από εκεί εκπορεύεται η εναντίον του κατακραυγή), δεν μπορούμε να μη σας επισημάνουμε το -πραγματικά απολαυστικό, μέσα από την εξαιρετικά εύστοχη, απόλυτα καυστική αλλά και λόγια κριτική του- κείμενο του καθηγητή Πανεπιστημίου κ. Χαρίδημου Τσούκα, για το σύγχρονο «φαινόμενο» της πολιτικής μας σκηνής, που ονομάζεται Πάγκαλος.

Το κείμενο δημοσιεύτηκε στην «Καθημερινή της Κυριακής» με τίτλο «Οι κοπρίτες χρειάζονται κοπρίτες» και εμείς δημοσιεύουμε ορισμένα απολύτως χαρακτηριστικά αποσπάσματα:

«Η αμετροεπής ελευθεροστομία του ενδέχεται να εκληφθεί ως παρρησία. Δεν είναι. Ο παρρησιαστής λέει τα πάντα (παν-ρήμα) και αντιπαρατίθεται σε κυρίαρχες αντιλήψεις, διακινδυνεύοντας κάτι πολύτιμο με τον τολμηρό λόγο του· όχι απαραίτητα τη ζωή του ή την ελευθερία του, αλλά τη σταδιοδρομία του, τις ανέσεις του. Είναι αμφίβολο τι από όλα αυτά χαρακτηρίζει τον Θ. Πάγκαλο.

Διακεκριμένο μέλος του παρακμιακού κατεστημένου που χρεοκόπησε τη χώρα, εκφράζει επιλεκτικώς καυστικά αυτά που πολλοί συζητούν ιδιωτικά. Διανθίζοντας τον πολιτικό του λόγο με χολερικούς χαρακτηρισμούς, ο κ. Πάγκαλος συνδέει τον θεσμικό (και γι’ αυτό αναγκαστικά αφηρημένο) λόγο των πολιτικών με τον βιόκοσμο του Νεοέλληνα, για τον οποίο η πολιτική δεν είναι τόσο γενικές αρχές όσο εμπρόσωπες συμπεριφορές.

Η γλώσσα του συνήθως διαθέτει τη ζωντάνια του ανθρώπου των καφενείων, επιλεκτικά στηλιτεύοντας στρεβλώσεις, ταμπού και πολιτικές ασημαντότητες του δημόσιου βίου, αλλά διαπερνάται και από τον αφοριστικό ισοπεδωτισμό, την έλλειψη αναλυτικότητας και, κυρίως, την απουσία αναστοχαστικότητας που διακρίνει τον καφενειακό λόγο.

Αυτό που ο κ. Πάγκαλος δείχνει να απολαμβάνει περισσότερο δεν είναι τόσο η ικανοποίηση που παρέχει η αποτελεσματικότητα του κυβερνήτη, όσο η προσοχή που προσελκύει ο ναρκισσιστής θορυβοποιός. Είναι υπουργός, αλλά συμπεριφέρεται κυρίως σαν αυτάρεσκος τηλεσχολιαστής.

Η πείρα που η βιολογική γήρανση επισωρεύει του προσέδωσε λιγότερο φρόνηση και αυτογνωσία και περισσότερο γεροντική έλλειψη ανεκτικότητας και επηρμένη αυταρέσκεια»…

…«Ο ναρκισσισμός του δεν του επιτρέπει να δει ότι, σε τελική ανάλυση, είναι κι αυτός ένα ακόμη δείγμα του θλιβερού ελλαδικού πολιτικαντισμού: πολλά λόγια και λίγα έργα· ο υπουργός που αστόχαστα θορυβεί αλλά δεν επιλύει προβλήματα· ο πολιτικός που σχολιάζει τα πολιτικά δρώμενα ως παρατηρητής, αντί να τα συν-διαμορφώνει αναστοχαστικά ως συμμέτοχος.

Αυτό που, τελικά, προσδίδει συνοχή στις ανερμάτιστες εκρήξεις, τις ηχηρές σιωπές ή τις κυνικές σοφιστείες του κ. Πάγκαλου είναι κάτι πολύ πεζό: η ναρκισσιστική απόλαυση της δημοσιότητας και η επιθυμία του να έχει διηνεκώς πρωταγωνιστικό ρόλο στον κομματικό - κυβερνητικό "πράσινο" θίασο»…

…«Όπως δεν θα εμπιστευόμασταν τον Αλ Καπόνε αν επέκρινε την αστυνομία του Σικάγο για υπαρκτή διαφθορά, έτσι δυσπιστούμε σε έναν πρωταγωνιστή του χρεοκοπημένου πολιτικού συστήματος που εγκαλεί τώρα τους "πελάτες" του για φαυλότητα!

Η αλήθεια τσαλακώνεται όταν εκφέρεται από λάθος χείλη. Αν η "α-λήθεια" είναι η απουσία της λήθης, δυστυχώς για τον ναρκισσιστή θορυβοποιό ακόμη θυμόμαστε»…

Το πλήρες κείμενο στη διεύθυνση
http://news.kathimerini.gr/4dcgi/_w_articles_columns_2_16/01/2011_428951