Σε πρωτοφανή επίπεδα έχουν... σκαρφαλώσει εσχάτως, προφανώς λόγω της κρίσης και της αγωνίας των επιχειρήσεων να εξασφαλίσουν πάση θυσία αντικείμενο εργασιών, τα ποσοστά των εκπτώσεων που προσφέρουν οι κατασκευαστικές για να αναλάβουν κάποιο δημόσιο έργο.

Το τελευταίο διάστημα τα ελάχιστα έργα που ανατίθενται μέσω διαγωνισμών (κυρίως από δήμους) εμφανίζουν ποσοστά μείωσης που αγγίζουν ακόμη και το 77%, δηλαδή τιμές πολύ κάτω από το εύλογο κόστος.

Ασφαλώς, έργα με τέτοιου μεγέθους εκπτώσεις είναι μάλλον απίθανο να αποφέρουν κέρδη στους αναδόχους, επομένως αργά ή γρήγορα ίσως αποτελέσουν «θηλιά» για όσους τα αναλάβουν. Γιατί, λοιπόν, οι κατασκευαστές παίρνουν ένα τέτοιο μεγάλο ρίσκο; Πολύ απλά διότι ελπίζουν πως σταδιακά η κατάσταση στον κλάδο θα βελτιωθεί και έτσι θα καταφέρουν να περιορίσουν ή και να εξαλείψουν τις απώλειες.

Επιπλέον, με αυτόν τον τρόπο εξασφαλίζουν πολύτιμο αντικείμενο εργασιών, το οποίο θα τους επιτρέψει σε έναν βαθμό να καλύψουν τις άμεσες και ιδιαίτερα πιεστικές οικονομικές τους ανάγκες.

Εδώ θα πρέπει να σημειωθεί ότι μόνο οι βραχυπρόθεσμες υποχρεώσεις των τεχνικών εταιρειών προς τις τράπεζες σήμερα υπολογίζονται στο ποσό-ρεκόρ των 3,8 δισ. ευρώ. Ταυτόχρονα, το ελληνικό δημόσιο εξακολουθεί να μην είναι συνεπές ως προς τις πληρωμές του αφού χρωστά στις κατασκευαστικές περίπου 1,5 - 2 δισ. ευρώ για εργασίες τις οποίες αυτές έχουν ήδη εκτελέσει.

Σύμφωνα μάλιστα με τους κατασκευαστές, ο χρόνος των καθυστερήσεων για την εξόφληση τιμολογίων από τον στενό και ευρύτερο δημόσιο τομέα ξεπερνά σε ορισμένες περιπτώσεις ακόμη και τα τρία χρόνια!

Όλα αυτά δικαιολογούν απόλυτα το γεγονός ότι την τελευταία διετία ανέστειλαν τη λειτουργία τους περισσότερες από 80 τεχνικές εταιρείες και πολλές άλλες προχώρησαν σε απολύσεις προσωπικού, με αποτέλεσμα μόνο από τον κατασκευαστικό κλάδο να οδηγηθούν στην ανεργία, ούτε λίγο ούτε πολύ, 65.000 άνθρωποι.

Υ.Γ.: Και δυστυχώς, τα χειρότερα φαίνεται να βρίσκονται μπροστά...