Η παράταση της συζήτησης με την Ε.Ε. όσον αφορά στην απελευθέρωση της ενεργειακής αγοράς στην Ελλάδα έως τον Ιανουάριο μπορεί να έδωσε ανάσα στην ηγεσία του ΥΠΕΚΑ, ωστόσο τα τέσσερα μέτωπα της κ. Τ. Μπιρμπίλη παραμένουν ανοιχτά.

Με σειρά που δεν είναι ακριβώς κατά προτεραιότητα, πρέπει να δοθούν λύσεις σε ό,τι αφορά τόσο τον λιγνίτη και τον διαχωρισμό των δικτύων (όπου και στις δύο περιπτώσεις η Κομισιόν ζητά πώληση) όσο και το τρίτο ενεργειακό πακέτο και τη χονδρεμπορία.

Στελέχη της αγοράς -εκτός πολιτικής- αναρωτιούνται πώς μπορούν να δοθούν πειστικές απαντήσεις σε όλα τα παραπάνω χωρίς το ΥΠΕΚΑ να «σπάσει αβγά», να διαταράξει το status quo και εν τέλει να στεναχωρήσει συμφέροντα ή συντεχνίες.

Και απαντούν επίσης οι ίδιοι… ότι μάλλον δεν γίνεται να βρεθούν αναίμακτες λύσεις. «Κάτι θα πρέπει να πουλήσεις», σχολιάζουν. «Το θέμα είναι τι θα πουλήσεις αλλά και ποιος θα αγοράσει».

Η αγορά, εν ολίγοις, βάζει και μία άλλη παράμετρο. Ακόμη και αν υπάρξουν αποφάσεις πώλησης ή αποκρατικοποίησης π.χ. λιγνιτικών μονάδων ή των διαχωρισμένων δικτύων, ποιος εγχώριος παίκτης θα μπορεί να μπει στο παιχνίδι, όταν τα ταμεία των επιχειρήσεων είναι, αν όχι άδεια, τουλάχιστον «κλειδωμένα» με πόρους για άμυνα;

Και πώς να γίνουν κινήσεις όταν το εγχώριο τραπεζικό σύστημα... δεν έχει μία, για χρηματοδοτήσεις τέτοιου βεληνεκούς; Θα έρθουν οι ξένοι; Mε ποιους όρους και με ποιο θεσμικό πλαίσιο;

Και οι ερωτήσεις ανοίγουν νέους προβληματισμούς…