Είναι βέβαιο ότι κάποιοι αναγνώστες θα διαφωνήσουν, άλλωστε η γενική συμφωνία δεν ευδοκιμεί στη χώρα μας, πλην όμως η στήλη ποτέ δεν διστάζει να εκφράσει την άποψή της.

Ο Σπύρος Καπράλος φεύγει επιτυχημένος από τη χρηματιστηριακή αγορά και η αποχώρησή του συνιστά πλήγμα διότι δοκιμάστηκε και σε καλή και σε άσχημη περίοδο και επιτέλεσε πράγματι το έργο που είχε κληθεί να επιτελέσει.

Πολλοί είναι εκείνοι που πρόθυμα του χρεώνουν… οποιοδήποτε μειονέκτημα της χρηματιστηριακής αγοράς, λησμονώντας ίσως ότι ειδικά σε θέματα «εποπτείας» (αυτά δηλαδή που ευαισθητοποιούν και… εκνευρίζουν περισσότερο τους επενδυτές) το Χρηματιστήριο και η ΕΧΑΕ έχουν πλέον ρόλο… κομπάρσου.

Πρωταγωνιστής μόνος και αδιαφιλονίκητος είναι η Επιτροπή Κεφαλαιαγοράς. Το άλλο που πολλοί δεν γνωρίζουν είναι ότι ο Καπράλος «πάτησε πόδι» όσο τον έπαιρνε, δεδομένων της θέσης και των αρμοδιοτήτων του, σε πολύ περισσότερα θέματα απ' όσα θα μπορούσε να πληροφορηθεί -διά του Τύπου- το επενδυτικό κοινό.

Η ανάμιξή του ήταν καταλυτική -πίσω από τους προβολείς της δημοσιότητας- σε αρκετές αποφάσεις, υπέρ της αγοράς και των επενδυτών. Και δεν θα μπορούσε να είναι πιο «προβεβλημένη» διότι ο ρόλος του προέδρου του Χ.Α. δεν είναι να κάνει «φλογερές» δημόσιες δηλώσεις ή να προκαλεί συγκρούσεις, αλλά να φέρνει -διακριτικά- αποτέλεσμα.

Κι ο Καπράλος, πραγματικά… «δάσκαλος» επί θεμάτων δημοσίων σχέσεων, είχε τον τρόπο του. Όπως είχε τον τρόπο του να διοικεί δίνοντας αρμοδιότητες στα υψηλόβαθμα στελέχη του που ως βαθύτεροι γνώστες της αγοράς είχαν τη δυνατότητα να φέρουν αποτελέσματα.

Κάποιοι θα αντιστρέψουν το πλεονέκτημα του κ. Καπράλου σε μειονέκτημα, λέγοντας «και τι έγινε που έχει καλές δημόσιες σχέσεις;».

Κι όμως, τα κύρια πλεονεκτήματα που πρέπει να έχει σήμερα, με τις αρμοδιότητες που βρίσκονται στα χέρια του, ο πρόεδρος του Χ.Α. και διευθύνων σύμβουλος της ΕΧΑΕ είναι δύο:

Δυνατότητα στη χάραξη στρατηγικής και μπόλικη…διπλωματικότητα με μεγάλες δόσεις δημοσίων σχέσεων.

Διότι, «δουλειά του» είναι να προβάλλει το «μαγαζί» και τα προϊόντα που έχει αυτό στα ράφια του, τόσο στο εσωτερικό όσο και στο εξωτερικό, ώστε να προσελκύει πελάτες (εισηγμένες και επενδυτές).

Κι αν από στρατηγική δεν έχει πάει και τόσο καλά το «μαγαζί» μας, ε, γι' αυτό ΔΕΝ φταίει ο Καπράλος. Δυστυχώς για όλους, φταίνε οι μέτοχοί του (κυρίως τράπεζες ελληνικές) και οι… μη μέτοχοί του χρηματιστές, που σε άλλο χρόνο επέλεξαν να πουλήσουν το… σπίτι τους στους τραπεζίτες και τώρα πασχίζουν να έχουν (και πρέπει να έχουν) φωνή στο (πρώην) σπίτι τους.

Οι τραπεζίτες, βλέπετε, έχουν άλλα, πολύ πιο φλέγοντα προβλήματα στρατηγικής να λύσουν για την «πάρτη» τους, ενώ και το κράτος που ελέγχει κάποιους εξ αυτών τα τελευταία χρόνια έχει γράψει το Χρηματιστήριο στα παλαιότερα των υποδημάτων του.

Αυτή είναι η πικρή αλήθεια. Γι' αυτό και συμμεριζόμαστε την ανησυχία των χρηματιστών ως προς το ποιος θα διαδεχτεί τον Καπράλο. Διότι και τα θέματα πρέπει να ξέρει καλά, και την αγορά, και τους «παίκτες» της και όρεξη να έχει και καλές δημόσιες σχέσεις.

Κι επειδή όλα αυτά τα «ατού» σπανίζουν, φοβούνται την… «γκέλα», παραταξιακή ή… άλλη!