Μέχρι και τα μέσα της δεκαετίας του 1990, τα profit centers των τραπεζών λειτουργούσαν με τη μορφή του ελεύθερου επαγγελματία. Ανάλογα με τον όγκο των συναλλαγών που διενεργούσαν, εισέπρατταν τις προσυμφωνημένες προμήθειες.

Γύρω στο 1996, το θεσμικό πλαίσιο «εκσυγχρονίστηκε» και τότε είχαμε την κατάργηση της δυνατότητας των χρηματιστηριακών εταιριών να συνεργάζονται με ελεύθερους επαγγελματίες. Αντίθετα, η σχέση θα έπρεπε να είναι είτε εταιρική (τότε ήταν που δημιουργήθηκαν οι ΑΕΛΔΕ) είτε υπαλληλική (οι περισσότεροι χρηματιστηριακοί παραγωγοί προσελήφθησαν ως υπάλληλοι από τις ΑΧΕ).

Ο βασικός στόχος του νόμου τότε ήταν να υπάρξει σοβαρός έλεγχος στη διαμεσολάβηση των χρηματιστηριακών συναλλαγών, γιατί δεν ήταν λίγα τα παρατράγουδα που είχαν συμβεί και συχνά είχαν δει το φως της δημοσιότητας.

Σήμερα, δεκαπέντε περίπου χρόνια μετά, πάμε να επιστρέψουμε στην προ του 1996 κατάσταση.
Οι περισσότερες ΑΕΛΔΕ (ή ΑΕΕΔ, όπως μετονομάστηκαν) αναγκάστηκαν να κατεβάσουν ρολά καθώς τα έσοδά τους δεν ήταν σε θέση να καλύψουν ενοίκια και λοιπές δαπάνες, με αποτέλεσμα να μη... βγαίνει το μεροκάματο.

Όσοι από τους ιδιοκτήτες ΑΕΛΔΕ κατάφεραν να διατηρηθούν στην αγορά είτε προσελήφθησαν ως υπάλληλοι εταιριών πριν από κάποια χρόνια είτε, το τελευταίο χρονικό διάστημα, συνεργάζονται με τις χρηματιστηριακές εταιρίες με τη μορφή του συνδεδεμένου αντιπροσώπου. Με «μπλοκάκι» δηλαδή...

Επίσης, προς τα «μπλοκάκια» (πάλι ως... συνδεδεμένοι αντιπρόσωποι) φαίνεται να κατευθύνονται και αρκετοί υπάλληλοι σήμερα των χρηματιστηριακών εταιριών. Όχι μόνο διότι το νέο φορολογικό νομοσχέδιο τους επιβαρύνει δραματικά (φορολόγηση μπόνους κ.λπ.) αλλά και γιατί κάποιες χρηματιστηριακές εταιρίες στις δύσκολες εποχές που ζούμε θέλουν να μετατρέψουν το σταθερό τους κόστος (μισθοί, ασφαλιστικές εισφορές κ.λπ.) σε μεταβλητό («μπλοκάκια»)...