Το είδαμε και αυτό.

Η Αριστερά του ΠΑΣΟΚ «γκρινιάζει», επειδή η κυβέρνηση όχι μόνο δεν στράφηκε στο ΔΝΤ, αλλά απώλεσε και τη δυνατότητα να το κάνει στο μέλλον.

Πώς οι άλλοτε ορκισμένοι εχθροί του ΔΝΤ το λάτρεψαν;

Ας είναι καλά ο σοσιαλιστής επικεφαλής του, Στρος Καν.

Και κυρίως η άποψη την οποία φέρεται να έχει ότι τα μέτρα δημοσιονομικής εξυγίανσης, τα οποία έλαβε κατόπιν γερμανικής πίεσης η Ελλάδα, είναι τόσο μονεταριστικά που δεν θα αποδώσουν λόγω βαθιάς ύφεσης.

Άποψη που ταυτίζεται με την αριστερά συνιστώσα του κυβερνώντος κόμματος.

Η οποία είχε αθόρυβα από τον Νοέμβριο θέσει θέμα προσφυγής στο ΔΝΤ, αφού η κυβέρνηση είχε λάβει, πρώτα, «σκληρά» μέτρα πάταξης της φοροδιαφυγής.

Και την επανέλαβε και στην τρέχουσα συγκυρία (πριν από το Συμβούλιο Κορυφής), εκτιμώντας ότι η ανάγκη του Στρος Καν να δείξει ένα άλλο προφίλ του ΔΝΤ εξασφάλιζε τις προϋποθέσεις για μια ηπιότερη από την ευρωπαϊκή συνταγή δημοσιονομικής εξυγίανσης.

Συνταγή που θα εξασφάλιζε και την παροχή ρευστότητας στην αγορά, ώστε να αποφευχθεί η βαθιά ύφεση.

Κατά τους ίδιους, υπήρξε και άτυπη ενημέρωση από πλευράς ΔΝΤ στην κυβέρνηση, μέσω της ελληνικής αντιπροσωπείας, για την πρόθεση ήπιας συνταγής.

Αν οι παραπάνω πληροφορίες ισχύουν, τότε εγείρεται θέμα.

Γιατί ο μηχανισμός τον οποίο αποφάσισαν οι Ευρωπαίοι ηγέτες έχει φτιαχτεί με τέτοιον τρόπο ώστε να αποτρέπει τη χρήση του.

Η κυβέρνηση, επομένως, δεν έλυσε ούτε το θέμα της ρευστότητας, που η ίδια ανακίνησε, ούτε κυρίως το θέμα του κόστους ρευστότητας.

Προ μερικών ημερών δανείστηκε από τις αγορές με 5,9%, με τα spreads των παλαιών εκδόσεων να διευρύνονται.

Βρίσκεται, δηλαδή, στο ίδιο σημείο όπου ήταν μετά τη λήψη του πακέτου σκληρών μέτρων.

Μόνο που έχασε πια το χαρτί της αυτόνομης προσφυγής στο ΔΝΤ και τη δυνατότητα επαναδιαπραγμάτευσης του χρέους.

Χαρτί που θα πίεζε, κυρίως, τους Ευρωπαίους μια και τα χαρτοφυλάκιά τους κατέχουν τα 230 δισ. ευρώ από τα περίπου 300 δισ. ευρώ του ελληνικού χρέους.

Κυρίως, όμως, έχασε την ευκαιρία, σύμφωνα με την Αριστερά του ΠΑΣΟΚ, να φέρει μπροστά το πρόβλημα και να εξασφαλίσει τον χρόνο και τη ρευστότητα που θα της επέτρεπαν να μη χρειαστεί να λάβει νέα σκληρά μέτρα το 2011 ή ακόμη χειρότερα σε μερικούς μήνες.

Μέτρα που δύσκολα θα χρεωθούν, επικοινωνιακά, στην καμένη γη της Νέας Διακυβέρνησης.