Πέρασαν πάνω από τέσσερις μήνες από τότε που η κυβέρνηση του ΠΑΣΟΚ ανέλαβε την εξουσία και ακόμη δεν γνωρίζουμε τι τελικά θα ιδιωτικοποιηθεί μέσα στο 2010, προκειμένου να «πιαστούν» τα περιβόητα 2,5 δισ. που είναι εγγεγραμμένα στο σχετικό κονδύλι του προϋπολογισμού.

Αν εξαιρέσουμε, λοιπόν, κάποιες εκτός χρηματιστηρίου επιλογές (τα καζίνο στην Πάρνηθα και στην Κέρκυρα κ.λπ.), οι κυριότερες πιθανές επιλογές φαίνεται να βρίσκονται εντός Σοφοκλέους.

Επομένως, έχουμε και λέμε:

- Στη ΔΕΗ το ελληνικό δημόσιο κατέχει το 51% και δεν φαίνεται να υπάρχει πρόθεση να πέσει κάτω από το ποσοστό αυτό (προεκλογικές δεσμεύσεις για διατήρηση υπό κρατικό έλεγχο των υποδομών κ.λπ.).

- Στην ΕΥΔΑΠ μπορεί η συμμετοχή του Δημοσίου να ανέρχεται στο 61% (άρα θεωρητικά θα μπορούσε να πουληθεί το 10%), στην πράξη όμως κάτι τέτοιο έχει πολύ λίγες πιθανότητες να συμβεί. Πρώτον, επειδή το ποσό που θα εισπραχθεί κυμαίνεται μόλις γύρω στα 60 εκατ. ευρώ. Και δεύτερον, γιατί είναι αμφίβολο το ενδιαφέρον για μια εταιρεία που στην τρέχουσα συγκυρία δεν φαίνεται να αποτελεί growth story, έχει παγωμένα τα τιμολόγιά της και της οφείλει εκατοντάδες εκατ. ευρώ το δοκιμαζόμενο ελληνικό δημόσιο.

- Στην ΕΥΑΘ θεωρητικά θα μπορούσε να πουληθεί το 23% μαζί με το management, έναντι αντιτίμου κάποιων δεκάδων εκατ. ευρώ, ωστόσο μια τέτοια επιλογή είχε προταθεί από την προηγούμενη κυβέρνηση πριν από έναν χρόνο και το ΠΑΣΟΚ την είχε απορρίψει. Οπότε, τόσο μεγάλη πολιτική κωλοτούμπα δύσκολα θα γίνει πριν καλά-καλά περάσει ένα δεκαπεντάμηνο και μάλιστα όταν το αντίτιμο υπολογίζεται μόλις σε κάποιες δεκάδες εκατ. ευρώ.

Aς δούμε λοιπόν τι απομένει για να αποκρατικοποιηθεί προκειμένου να αντληθούν 2,5 δισ. ευρώ και ο καθένας ας βγάλει τα συμπεράσματά του.

Έχουμε το 10% του ΟΤΕ, για το οποίο μάλιστα υπάρχει σχετικό δικαίωμα πώλησης (option) στους Γερμανούς της Deutsche Telekom. Μια τέτοια κίνηση θα μπορούσε να αποφέρει γύρω στα 450 εκατ. ευρώ και παράλληλα να υπάρξει συμφωνία σχετικά με κάποια βέτο του Δημοσίου σε συγκεκριμένα θέματα (ασφάλεια χώρας κ.λπ.).

Έχουμε το 34% του ΟΠΑΠ, που σε τρέχουσες αποτιμήσεις θα μπορούσε να γεμίσει τα ταμεία με περίπου 1,5 δισ. ευρώ. Ορισμένοι αναλυτές βέβαια (βλέπε π.χ. Alpha Finance) αμφιβάλλουν κατά πόσον θα μπορέσει να πουληθεί ο οργανισμός όταν υπάρχουν τόσο πολλές αβεβαιότητες γύρω από το μέλλον του, ωστόσο από την άλλη πλευρά χωρίς τον ΟΠΑΠ δύσκολα φαίνεται να μαζεύονται τα πολυπόθητα 2,5 δισ. για τον φετινό προϋπολογισμό.

Και αν όχι ο ΟΠΑΠ; Τότε πάμε για την πλήρη ιδιωτικοποίηση είτε του Ταχυδρομικού Ταμιευτηρίου (το euro2day.gr είχε γράψει πρώτο το σχετικό ενδεχόμενο, διαψεύστηκε χλιαρά και στη συνέχεια η κυβέρνηση έχει αφήσει ανοιχτό το θέμα), είτε της ΑΤΕbank (από πολιτική άποψη, το εγχείρημα φαίνεται δυσκολότερο), είτε και των δύο μαζί. Για τη δεύτερη δεν έχει υπάρξει καμία κυβερνητική ανακοίνωση, πλην όμως συγκαταλέγεται στον πίνακα των «υποψήφιων ιδιωτικοποιήσεων» της Πειραιώς Χρηματιστηριακής.

Από την πώληση του 44% του Ταχυδρομικού Ταμιευτηρίου (ο αγοραστής πολύ πιθανόν να πάρει και τον έλεγχο της Aspis Bank, οπότε η προσπάθεια πώλησης μπερδεύεται ακόμη περισσότερο) το Δημόσιο θα μπορούσε να αποβλέπει σε έσοδα άνω των 500 εκατ. ευρώ, ενώ στην περίπτωση της ΑΤΕbank (στο 77% η κρατική συμμετοχή) τα έσοδα θα είναι περισσότερα από 1,1 δισ. ευρώ.

Τι φαίνεται να προκύπτει λοιπόν; Πρώτα απ’ όλα, ότι η «επιχείρηση 2,5 δισ.» δεν δείχνει καθόλου εύκολη, καθώς κάθε περίπτωση ιδιωτικοποίησης έχει τις δικές της δυσκολίες.

Και δεύτερον, ότι απαιτούνται γενναίες πολιτικές αποφάσεις μέσα στους επόμενους έξι μήνες, αν θέλει τελικά η κυβέρνηση να επιτύχει τον στόχο της.