Οι χρηματιστές έχουν τα δίκια τους, μόνο που δεν φαίνεται να έχουν την ισχύ να προωθήσουν ”δικό τους” υποψήφιο, ιδίως αφού μια σειρά από πρόσωπα που συγκαταλέγονται στην πρώτη γραμμή των τάξεών τους, δεν θέλουν να αφήσουν το… γάμο (την εταιρία τους) και να πάνε για… πουρνάρια (στην προεδρία του Χ.Α.).

Από την άλλη πλευρά έχει ήδη καταστεί προφανές το τελευταίο τρίμηνο - στη διάρκεια του οποίου όλο φεύγει κι όλο… μένει ο κ. Αλεξάκης- ότι δεν βρίσκεται εύκολα πρόσωπο κοινής αποδοχής που να έχει το απαιτούμενο ”βεληνεκές”.

Κι αυτό ενώ βρισκόμαστε σε μια περίοδο εξαιρετικά έντονης σύγκρουσης συμφερόντων μεταξύ των λεγομένων ”συντελεστών” της αγοράς, δηλαδή των εισηγμένων, των τραπεζών και των χρηματιστών, όπως φάνηκε καθαρότατα και με την περίπτωση του νέου Κανονισμού που πήγαινε πέρα δώθε αλλάζοντας σχεδόν κάθε μέρα, χωρίς να… κατασταλάζουν οι ενδιαφερόμενοι.

Ποιος είναι ο κίνδυνος; Να γίνει μια επιλογή προσώπου στον ”ελάχιστο κοινό παρονομαστή” μόνο και μόνο για να αλλάξει άμεσα η ”πασοκική” ηγεσία του Χ.Α. όπως... πρόσταξε ο κ. Έβερτ.

Και τελικά να ”ζαλωθεί” η αγορά επί μια τετραετία ένα πρόσωπο που δεν θα έχει τα προσόντα και την εμπειρία για να παίξει το ρόλο του ”ζογκλέρ-δημοσιοσχετίστα”, ούτε και το κύρος για να εγγυηθεί έστω και την ελάχιστη απαιτούμενη ”αμεροληψία” μεταξύ των μεγάλων συγκρουόμενων συμφερόντων.

Διότι αυτή είναι η πραγματικότητα. Σήμερα, οποιοσδήποτε κληθεί να παίξει τον ρόλο του προέδρου του Χ.Α. δεν πρέπει να είναι παρά ένας συνδυασμός… ισορροπιστή (ανάμεσα στα συμφέροντα των συντελεστών της αγοράς) και ”πωλητή” των προϊόντων του Χ.Α. στους επενδυτές, Έλληνες και ξένους.

Ποιο είναι εν τέλει το ζητούμενο;

Στην Ελλάδα των πολυάριθμων ”καρτέλ”, τα περισσότερα των οποίων δημιουργήθηκαν από το ΠΑΣΟΚ στο όνομα της ”ιδιωτικής οικονομίας”, αυτό που απαιτείται ΔΕΝ είναι απλώςά μια αλλαγή προσώπων, αλλά μια αλλαγή ΔΟΜΩΝ.

Οι τράπεζες, κρατικές και ιδιωτικές, μπορεί να έχουν την πλειοψηφία στο Δ.Σ. της ΕΧΑΕ. Εισηγμένη εταιρία είναι στο κάτω κάτω.

Το χρηματιστήριο, όμως, είναι ΘΕΣΜΟΣ. Και η διοίκησήη του επιβάλλεται να είναι ουσιαστικά -και όχι μόνον τυπικά- αντιπροσωπευτική των συντελεστών της αγοράς.

Διότι μόνον μέσα από τη ”δημιουργική σύγκρουση” συμφερόντων μπορεί να λειτουργήσει προς όφελος και των συντελεστών του και της Οικονομίας και του ΕΠΕΝΔΥΤΗ.