Ο όμιλος της Νεώριον Σύρου έχει επιδείξει ενδιαφέρον να παίξει ενεργό ρόλο στην υπόθεση των Ναυπηγείων Σκαραμαγκά, ωστόσο όποιος ξέρει την κατάσταση που επικρατεί στον κλάδο γνωρίζει ότι η ουσιαστική επίλυση του προβλήματος των ναυπηγείων περνά μέσα από το ίδιο το ελληνικό δημόσιο.

Ας πάρουμε λοιπόν τα δεδομένα. Έχουμε μία προβληματική εταιρία, τα Ναυπηγεία Σκαραμαγκά, και μία άλλη, τη Νεώριον Σύρου, που κάτω από όρους συζητά την εξαγορά της πρώτης.

Δεδομένο πρώτο: Ούτε η υποψήφια αγοράστρια στερείται οικονομικά προβλήματα. Το 2009 θα είναι η έβδομη συνεχής ζημιογόνος χρήση της και τα ίδια κεφάλαιά της είναι 50% χαμηλότερα του μετοχικού της κεφαλαίου, παρά την εγγραφή θετικών υπεραξιών στις περυσινές λογιστικές καταστάσεις.

Δεδομένο δεύτερο: Η Νεώριον Σύρου οφείλει ακόμη -σύμφωνα με τους όρους της σύμβασης- στο ελληνικό δημόσιο ένα σημαντικό ποσό (κάποιες δεκάδες εκατ. ευρώ) από την εξαγορά της πλειοψηφίας των Ναυπηγείων Ελευσίνας, που έλαβε χώρα την προηγούμενη δεκαετία.

Δεδομένο τρίτο: Η τρέχουσα συγκυρία μόνο ευνοϊκή δεν μπορεί να θεωρηθεί για τον κλάδο, με τις κατασκευές νέων πλοίων να έχουν βυθιστεί και με την ισοτιμία του δολαρίου να κατρακυλάει έναντι του ευρώ (μειωμένη ανταγωνιστικότητα σε σχέση με τα ναυπηγεία άλλων χωρών που δουλεύουν με βάση το αμερικανικό νόμισμα).

Κάτω από αυτές τις συνθήκες, το ζήτημα είναι αν το ελληνικό κράτος επιθυμεί πραγματικά να διατηρήσει εν ζωή τα υπάρχοντα ναυπηγεία ή όχι. Γιατί -όπως δείχνουν τα πράγματα- δεν αρκεί η μακρά εμπειρία της διοίκησης του ομίλου Νεώριον Σύρου για έναν τέτοιο στόχο.

Αν όντως το ελληνικό κράτος επιθυμεί στην πράξη κάτι τέτοιο, θα πρέπει αρχικά να δοθούν στα ναυπηγεία μεγάλες κρατικές παραγγελίες και (αν μη τι άλλο) να προχωρήσει η περιβόητη παραγγελία των έξι φρεγατών, προϋπολογισμού 2,5 - 3 δισ. ευρώ, που κωλυσιεργεί εδώ και κάποια χρόνια.

Δευτερευόντως, θα πρέπει να διαφοροποιηθεί το σημερινό ανελαστικό θεσμικό πλαίσιο εργασίας, καθώς τα ελληνικά ναυπηγεία αναγκάζονται συχνά να αναλαμβάνουν ιδιωτικές δουλειές κάτω του κόστους, προκειμένου να μη βλέπουν το προσωπικό τους να μένει αναπασχόλητο…

Και σε τρίτη φάση, θα χρειαστεί να συνεκτιμηθεί το γεγονός ότι σε πολλές χώρες του εξωτερικού -ακόμη και εντός της Ευρωπαϊκής Ένωσης- προσφέρονται κίνητρα…