Όχι, δεν κατέβηκαν στους δρόμους ούτε φτιάχνουν πανό. Ωστόσο οι διαχειριστές, οι επαγγελματίες της αγοράς που ασχολούνται αποκλειστικά με τη διαχείριση κεφαλαίων, έχουν αρχίσει να "επαναστατούν"… υπογείως.

Κι αυτό καθώς βλέπουν ότι το τραπεζικό σύστημα, στο οποίο υπάγονται θέλοντας και μη, όχι μόνο δεν δίνει έμφαση στον τομέα του asset management και των εταιριών συλλογικών επενδύσεων (βλέπε αμοιβαία κεφάλαια και εταιρίες επενδύσεων) αλλά και… τρώει τα παιδιά του!

Η ιστορία των εταιριών επενδύσεων χαρτοφυλακίου είναι λίγο πολύ γνωστή.

Οι τράπεζες αλλά και χρηματιστηριακές τις έφτιαξαν, τις… βύζαιναν (μέσω των εσόδων διαχείρισης) και τελικά, με εξαίρεση τις ελάχιστες εταιρίες που παραμένουν στον χώρο, 5 - 6 όλες κι όλες) τις… συγχώνευσαν, εκμεταλλευόμενες τα φορολογικά πλεονεκτήματα.

Κάπως έτσι -υπέρ του… βασικού μετόχου- λειτούργησαν και τα Αμοιβαία, με αιχμή ομολογιακά και διαχείρισης διαθεσίμων. Συμφέρει τις τράπεζες; Αν ναι, οι καταθέσεις πάνε στα αμοιβαία διαχείρισης.

Δεν τις συμφέρει; Τότε τα διαχείρισης διαθεσίμων και τα ομολογιακά πάνε υπέρ πίστεως και μητρικής τραπέζης, μεταμορφούμενα σε… προθεσμιακές καταθέσεις (σ.σ.: κάπως έτσι -υπέρ τραπεζών- κατακρημνίστηκε εκεί προς το τέλος του 2008 το ενεργητικό της αγοράς αμοιβαίων).

Η κύρια αιτία της οργής των διαχειριστών όμως είναι άλλη. Αισθάνονται ότι οι τραπεζικές ηγεσίες -πλην ελάχιστων εξαιρέσεων- αλλά και οι μηχανισμοί λειτουργίας των τραπεζικών ομίλων πως δεν ενδιαφέρονται για τη διαχείριση κεφαλαίων των πελατών, προτιμώντας να δίνουν δάνεια, καρτούλες και τα λοιπά παραδοσιακά προϊόντα. Αυτά ξέρουν, αυτά καταλαβαίνουν καλύτερα, αυτά προτιμούν.

Στο γεγονός αυτό αποδίδουν και τη μεγάλη έλλειψη που παρατηρείται στην προβολή και διαφήμιση των αμοιβαίων κεφαλαίων, όχι μόνο στις κακές αλλά και στις καλές εποχές.

Γι' αυτό και ορισμένοι έχουν ήδη καταλήξει στο συμπέρασμα ότι υπάρχουν μόνο δύο τρόποι για την ανάπτυξη της συγκεκριμένης αγοράς (όπως έχει συμβεί σε όλες τις ανεπτυγμένες χώρες του εξωτερικού):

1. Οι τράπεζες να εστιάσουν περισσότερο στη διαχείριση κεφαλαίων, τώρα που φαίνεται ότι η χορηγήσεις δανείων και καρτών θα γίνονται πιο λελογισμένα σε σχέση με το παρελθόν.

2. Να ξεφύγει ο κλάδος από την κυριαρχία του τραπεζικού χώρου και να σχηματιστούν μεγάλες ανεξάρτητες εταιρίες που θα ασχολούνται με το asset management, όπως συμβαίνει τώρα ως έναν βαθμό στο εξωτερικό.

Αλλιώς (παρότι δεν πρόκειται να το παραδεχτούν δημόσια, πηγαίνοντας ανοιχτά κόντρα στο τραπεζικό σύστημα που τους αμείβει) θεωρούν ότι ο θεσμός του asset management θα συνεχίσει να φυτοζωεί εσαεί.

Κι από την άλλη, βέβαια, παραδέχονται και οι ίδιοι ότι, αν η κυβέρνηση (η όποια κυβέρνηση τέλος πάντων) δεν ανοίξει τη διαχείριση των ταμείων, στον ιδιωτικό τομέα η κρίσιμη μάζα του χρήματος θα λείπει έτσι κι αλλιώς.

Υ.Γ.1: Υπάρχουν βέβαια κι εκείνοι που θεωρούν ότι η διαχείριση της περιουσίας των ταμείων, ώσπου να αποφασιστεί, θα είναι δώρον άδωρον. Διότι έτσι όπως πάμε, σε λίγα χρόνια όλα τα ταμεία θα είναι… μείον.

Υ.Γ.2: Η κατακρεούργηση των αμοιβαίων και -κυρίως- των εταιριών επενδύσεων αλλά και η έλλειψη σωστής διαχείρισης στα ταμεία έχουν δυσμενή αποτελέσματα και στην αγορά. Διότι όπως ήδη διαπιστώσαμε εγχώρια "μαξιλαράκια" όταν πουλάνε οι ξένοι δεν υπάρχουν, πλην κάποιων μεγαλοϊδιωτών, επιχειρηματιών και εφοπλιστών.

Και βέβαια κάπως έτσι τρέφονται και τα φαινόμενα των "δομημένων" στα ταμεία.