Κατόπιν της συνεχιζόμενης πτώσης του δολαρίου, και άλλων διαφόρων φαινομένων, τα όσα συνέβησαν πρόσφατα στη Σύνοδο Κορυφής σε σχέση με το Ευρωπαϊκό Σύνταγμα, πρέπει μάλλον να απασχολήσουν έντονα τους αναλυτές των αγορών, ως προς την πολιτικοοικονομική τους ερμηνεία.

Η εικόνα που εμφανίζει σήμερα η Ε.Ε. απέχει πολύ από το να εγγυάται μια επιτυχή συσπείρωση πολιτικών και οικονομικών δυνάμεων, την ώρα που οι Ηνωμένες Πολιτείες καταγράφουν διαρκώς επιτυχίες στο ενεργητικό τους.

Το γεγονός ότι το ευρώ έχει αναρριχηθεί σε υψηλότατα επίπεδα έναντι του δολαρίου, ουδόλως αντικατοπτρίζει αυξημένη ευρωπαϊκή ισχύ, οικονομική ή άλλη.

Τουναντίον, όσο κι αν δεν το παραδέχονται οι αρμόδιοι τεχνοκράτες και πολιτικοί της Ε.Ε. αντικατοπτρίζει την επιθυμία των ΗΠΑ να καταπολεμήσουν τα ελλείμματα τους, ενισχύοντας την ανταγωνιστικότητα των επιχειρήσεων τους ανά τον κόσμο.

Υπό αυτό το πρίσμα θα πρέπει να μας απασχολήσει ιδιαίτερα και η ”θεωρία συνομωσίας” που θέλει τα αμερικανικά κεφάλαια να συσπειρώνονται εδώ και καιρό γύρω από το ευρώ αλλά και τις ευρωπαϊκές μετοχές , ώστε να καρπώνονται κέρδη από την ίδια την πτώση του εθνικού τους νομίσματος.

Οι πρόσφατες δηλώσεις Τρισέ (και άλλων παραγόντων της ΕΚΤ) δείχνουν οτι ίσως η Ευρώπη αφυπνίζεται από ένα περίεργο λείθαργο, ως προς τις επιπτώσεις του πολύ σκληρού ευρώ.

Διότι μέχρι στιγμής η πορεία των ευρωπαϊκών μετοχών ουδόλως αντικατοπτρίζει ουσιαστική βελτίωση είτε στα επιχειρηματικά είτε στα οικονομικά μεγέθη της ευρωζώνης, με χαρακτηριστικότερο ίσως παράδειγμα τα τεκταινόμενα στη Γερμανία, όπου ο DAX φαίνεται να έχει αγνοήσει όσα συμβαίνουν στην πραγματική οικονομία της χώρας.

Υπάρχει όμως κι ένα άλλο ερώτημα που θα μας απασχολήσει αργότερα, σε βάθος χρόνου.

Οι επικίνδυνες εξελίξεις που ενδεχομένως θα συνοδεύσουν μια αντιστροφή της τρέχουσας τάσης στην ισοτιμία ευρώ-δολαρίου και οι πιθανές επιπτώσεις τους στην ίδια τη συνοχή της ευρωζώνης, δεδομένης και της ”διεύρυνσης”.