Οι επόμενες 48 - 72 ώρες θα είναι εξαιρετικά κρίσιμες όχι μόνο για τη Wall Street αλλά για το παγκόσμιο σύστημα. Για πρώτη φορά στη μεταπολεμική ιστορία, ο ναός του καπιταλισμού βρίσκεται με κομμένη την ανάσα. Αιτία, τι άλλο;

Η απληστία.

Κάποιοι αναλυτές επιμένουν από χθες ότι η αμερικανική κυβέρνηση και η FED αποφάσισαν να μη «σώσουν» τη Lehman διότι εκτίμησαν ότι ο «θάνατός» της δεν θα εξελιχτεί σε επιδημία, ήτοι ότι δεν αποτελεί συστημικό κίνδυνο και δεν θα προκληθεί φαινόμενο «ντόμινο» στο υπόλοιπο τραπεζικό σύστημα.

Οι υπόλοιποι φοβούνται «meltdown» (τήξη πυρήνα, ό,τι συνέβη π.χ. στο Τσερνόμπιλ) κι απλώς προσεύχονται να έχουν δίκιο οι πρώτοι, καθώς εκτιμούν ότι «ο κίνδυνος του αντισυμβαλλόμενου» (ο κίνδυνος δηλαδή για όσους είχαν δοσοληψίες σε παράγωγα και σύνθετα προϊόντα με τη Lehman) είναι μεγάλος και ενδέχεται να προκαλέσει την κατάρρευση κι άλλων παικτών στον χώρο.

Πέραν όμως αυτών, ανησυχούν τόσο για την AIG όσο και για την επίσης ταλαιπωρημένη Washington Mutual, που φαίνεται να βρίσκονται και αυτές στα πρόθυρα της κατάρρευσης.

Αυτό που απασχολεί τώρα λοιπόν τους πάντες είναι: α) αν θα καταφέρουν το κράτος (κυβέρνηση και FED) και οι εναπομείνασες μεγάλες τράπεζες (που έσπευσαν να φτιάξουν κοινό fund εκτάκτου ανάγκης ύψους 70 δισ. δολαρίων) να εκτυλιχτεί «με τάξη» η πτώχευση της Lehman έτσι ώστε να μην υπάρξουν παράπλευρες απώλειες και β) να βρεθεί μια λύση για τους δύο άλλους υπόπτους (την AIG και την WΜ) πριν τιναχτούν και αυτές στον αέρα.

Διότι αν παρ' ελπίδα «σκάσουν» και αυτές, τότε τα πράγματα θα γίνουν εξαιρετικά δύσκολα για το σύστημα το ίδιο.

Όλα αυτά βεβαίως δεν έχουν επιπτώσεις μόνο στις αγορές. Μια κρίση αυτού του μεγέθους στον χρηματοπιστωτικό τομέα σημαίνει ότι πολύ χρήμα «εξαϋλώνεται», σημαίνει πιθανότατα περαιτέρω μείωση της ρευστότητας και όπως φαίνεται περαιτέρω πιέσεις στον παγκόσμιο ρυθμό ανάπτυξης, με ορατή την απειλή της ύφεσης. 

Κατ' επέκταση, δεν αποκλείεται να δούμε και σημαντικές πιέσεις στις τιμές των εμπορευμάτων.

Κάπως έτσι, οι ανησυχίες για τον πληθωρισμό μετατρέπονται άρδην -παγκοσμίως- σε ανησυχίες για στασιμοπληθωρισμό ή ενδεχομένως και αποπληθωρισμό.

Υ.Γ.: Αν ρίξετε μια ματιά στα σχόλια που κάνουν ο αμερικανικός και ο διεθνής Τύπος για τα ανώτατα στελέχη των εταιριών που καταρρέουν η μία πίσω από την άλλη, θα νιώσετε ίσως καλύτερα για τα όσα έχετε κατά καιρούς παρακολουθήσει στη… Σοφοκλέους. 

Ο ιός της απληστίας είχε χτυπήσει για τα καλά και τους Αμερικανούς «μάνατζερ». Λίγο τα bonus, λίγο τα stock options, λίγο τα «χρυσά αλεξίπτωτα» κι έχασαν την… μπάλα, και την επιχειρηματική ηθική τους, μπροστά στο εύκολο χρήμα.

Ποιος πληρώνει τώρα τον βαρκάρη; Όπως παραδέχονται και οι Αμερικανοί σχολιογράφοι, τον βαρκάρη τον πληρώνει αυτός που… περιμένατε.

Ο επενδυτής, είτε συμμετείχε απευθείας είτε μέσω συλλογικών επενδύσεων.

«Πού ήταν το λάθος»; αναρωτιόταν χθες Αμερικανός σχολιαστής για τα αίτια που οδήγησαν σε αυτή τη λαίλαπα. Κι απαντούσε ο ίδιος: «Συνεχίσαμε να τους δίνουμε τα λεφτά μας».

Υ.Γ. 2: Τι να λέμε τέτοιες ώρες, θα μου πείτε, αλλά οι πληροφορίες μας αναφέρουν ότι η Lavipharm αναμένεται να ανακοινώσει εντός των ημερών (ίσως και σήμερα;) σημαντική συμφωνία για την κυκλοφορία του διαδερμικού της σε μεγάλη αγορά.