Κατόρθωμα στην ΙΝΤΕΑΛ, των γνωστότατων οικογενειών Δαυίδ - Λεβέντη. Από τα 25 ευρώ στα ούτε… 5 ευρώ. Κι από όγκους σκέτο πανηγύρι. Καμία πράξη χθες, 221 τεμάχια όλη την προηγούμενη εβδομάδα και περίπου 900 μέσα σε 30 ολόκληρες μέρες!
 
Μιλάμε για κανονικότατο ρεζιλίκι. 

Και μη νομίζετε ότι η αποτίμηση είναι χαμηλή με βάση τα αποτελέσματα 2007. Tο αντίθετο συμβαίνει. Το φοβερό αυτό τεφαρίκι έχει Ρ/Ε στην περιοχή του... 27 και διαπραγματεύεται σχεδόν 13 φορές τα EBITDA του 2007!

Μιλάμε για μια μετοχή όπου οι μικροεπενδυτές γράφουν εδώ και τόσα χρόνια τεράστιες ζημίες, χωρίς να μπορούν με βεβαιότητα να διαπιστώσουν αν κάπου το βαρέλι έχει τελικά πάτο ή αν έχει… τρύπα!

Κι ως τώρα πίνουν... δηλητήριο!

Ας δούμε όμως τα πράγματα από την αρχή.

Το πρώτο μεγάλο κύμα των απωλειών ήρθε μέχρι τον Μάρτιο του 2005, περίοδο κατά την οποία τα οικονομικά της εταιρίας πήγαιναν από το κακό στο χειρότερο, τα στελέχη άλλαζαν σαν τα πουκάμισα και τελικά η μετοχή τέθηκε εκτός διαπραγμάτευσης.

Ούτε και η συνέχεια όμως ήταν καλύτερη. Κατά τη διάρκεια της διετούς περίπου απουσίας από το ταμπλό, οι μικρομέτοχοι είδαν το ποσοστό τους στην εταιρία να μειώνεται από το 64% στο… 40% επίσημα - και στο περίπου 14,5% ανεπίσημα.

Πώς έγινε αυτό; Επειδή ο βασικός μέτοχος, οι τράπεζες και κάποιοι πιστωτές κάλυψαν μια τεράστιου ύψους αύξηση κεφαλαίου (53,5 εκατ. ευρώ), καταβάλλοντας μάλιστα 25 ευρώ (προσαρμοσμένη τιμή έπειτα από reverse split) για κάθε μία νέα μετοχή!

«Κουβαρντάδες» θα πείτε, αλλά τα πράγματα ίσως και να μην είναι έτσι, όπως θα διαπιστώσετε παρακάτω.

Τέλος πάντων, έπειτα από όλα αυτά, κι αφού η μετοχή παρέμεινε δύο περίπου χρόνια εκτός ταμπλό, ω του θαύματος, ο τίτλος επιστρέφει στη Σοφοκλέους το πρώτο εξάμηνο του 2007 και οι ταλαίπωροι μικροεπενδυτές ελπίζουν ότι θα ανακτήσουν μέρος τουλάχιστον των απωλειών τους.

Έλα όμως που εκεί τους περίμενε ένας δεύτερος Γολγοθάς…

Μόλις λοιπόν διαπραγματεύεται εκ νέου η μετοχή, κάποιοι μικροεπενδυτές σκέφτηκαν: «Μα χαζοί είναι οι τράπεζες και οι πιστωτές που αγόρασαν τις νέες μετοχές προς 25 ευρώ; Το έκαναν για να κερδίσουν».

Και έτσι έσπευσαν να αγοράσουν και πάλι ΙΝΤΕΑΛ, εκτινάσσοντας την τιμή της κοντά στα 25 ευρώ!

Όμως «το παραμύθι είχε και λύκο» για τους απρόσεκτους…

Οι τράπεζες συμμετείχαν στην αύξηση κεφαλαίου καταβάλλοντας μεν γύρω στα 15 εκατ. ευρώ, εισέπραξαν όμως μέσα σε λίγους μήνες (βλέπε ισολογισμό 2006) 31,7 εκατ. από την εταιρία με τη μορφή αποπληρωμής παλαιότερων χορηγήσεων!

Τι σημαίνει αυτό; Ότι εκεί που θα τα έχαναν όλα τα δάνεια τα οποία είχαν δώσει στην Ideal, «συμβιβάστηκαν» να βάλουν μερικά ακόμη εκατ. από τη μία τσέπη για να εισπράξουν (από την άλλη τσέπη) τα 31,7 εκατ. ευρώ. Κι επίσης να μπορούν να ελπίζουν ότι κάποια στιγμή θα εισπράξουν και τα υπόλοιπα…

Κάπως έτσι ενδεχομένως να έγινε και με τους πιστωτές που συμμετείχαν στην αύξηση κεφαλαίου.

Όσο για τον βασικό μέτοχο (την οικογένεια Δαυίδ δηλαδή), κατάφερε με τη στήριξη των τραπεζών να σώσει την εταιρία του.
 
Τώρα, βέβαια, έρχεται το επόμενο μέρος του έργου: Αύξηση μετοχικού κεφαλαίου κατά σχεδόν... 11 εκατ. μετοχές, όταν οι ήδη υφιστάμενες είναι μόλις 2,44 εκατομμύρια και με άγνωστη προς το παρόν τιμή διάθεσης.

Κι ακόμη, ένα ωραιότατο πρόγραμμα stock options, για να λάβει και μια έξτρα αμοιβή η ικανότατη διοίκηση της εταιρίας.

Αν έπειτα από όλα αυτά υποψιαστούμε ότι οι μικροεπενδυτές είναι οι μεγάλοι χαμένοι της υπόθεσης θα… απορήσουμε!

Υ.Γ.: Για να μην τους αδικήσουμε, να το πούμε κι αυτό. Στο α΄ τρίμηνο του 2008 η καλή εταιρία έβγαλε κέρδη ύψους 375 χιλιάδων ευρώ και EBITDA 675 χιλιάδες ευρώ. Με συσσωρευμένες ζημίες όμως, ύψους σχεδόν... 90 εκατ. ευρώ, τι να σου κάνουν τα κερδάκια...