Εως και ”τραγικές” διαστάσεις φαίνεται ότι λαμβάνουν τα χρηματοδοτικά ανοίγματα ορισμένων εισηγμένων. Στην κορυφή του παγόβουνου, από πλευράς ύψους υποχρεώσεων και σύγκρισης με ενεργητικό και τζίρο, μάλλον βρίσκεται η ακτοπλοϊα.



Ετσι, οι άμεσα εμπλεκόμενοι τραπεζίτες φέρονται να αναζητούν επειγόντως λύσεις, καθ’ ότι ειδικά όταν τα πλοία ανήκουν σε εταιρίες ”λαϊκής βάσης” και μάλιστα... κρητικές, οι επιλογές δεν είναι πολλές.



Το να κατάσχεις, για παράδειγμα λέμε τώρα, ένα πλοίο, ώστε να το πουλήσεις και να πάρεις τα λεφτά σου, είναι περίπου το ίδιο επικίνδυνο με το να προσπαθήσεις να δείρεις τον Καρεμπέ μέσα στην έδρα του Ολυμπιακού! Πρέπει να ’χεις τάσεις αυτοκτονίας.

Μην απορείτε λοιπόν για τις τεράστιες προσπάθειες που θα γίνουν για να δημιουργηθούν βιώσιμα σχήματα στο χώρο, αλλά και για να μεταβιβασθούν από τις ίδιες τις εταιρίες ορισμένα από τα πολλά πλοία που παραγγέλθηκαν τα τελευταία χρόνια.

Ωστόσο, προβλήματα υπάρχουν και σε άλλους χώρους. Αρκετές εισηγμένες είναι επί της ουσίας πλήρως ”ενεχυριασμένες” σε χρηματοπιστωτικούς ομίλους, οι οποίοι βεβαίως δεν έχουν κανένα λόγο να ασκήσουν διοίκηση.

Τα λεφτά τους θέλουν, αλλά αυτό μάλλον θα έπρεπε να το σκεφθούν όταν έδιναν τα μετοχοδάνεια, πολλά εκ των οποίων εξελίσσονται σε... θαλασσοδάνεια.