Όσοι παρακολουθούν τη σχετική επικαιρότητα, θα θυμούνται πρόσφατο θέμα του Euro2day.gr, που αποκάλυψε τον «καβγά» του υπουργού Οικονομικών Χρήστου Σταϊκούρα με τους τραπεζίτες (τόσο στις τράπεζες όσο και στους servicers, επαγγελματίες τραπεζίτες είναι επικεφαλής), για τις ρυθμίσεις δανείων, όπως και την προχθεσινή συνέντευξη του πρώτου, με το ίδιο αντικείμενο.
Εν ολίγοις, τον καβγά τον βλέπουμε (εν μέρει), μπροστά στα μάτια μας, αυτό που δεν έχουμε δει είναι το… πάπλωμα.
Οι πιστωτές έχουν ήδη επιταχύνει τους πλειστηριασμούς, προκειμένου να καλύψουν τις απαιτήσεις τους (τους τελευταίους 2-3 μήνες είναι διπλάσιοι σε σχέση με προηγουμένως), κάτι που αναμένεται να συμβεί με ακόμη μεγαλύτερη ένταση στο 2ο εξάμηνο, ήτοι από Σεπτέμβριο και μετά.
Το θέμα είναι εξαιρετικά «ευαίσθητο» πλέον για την κυβέρνηση, για δύο λόγους.
- Πρώτον, διότι με τέτοια ακρίβεια, πολύς κόσμος ζορίζεται να πληρώσει το ρεύμα και τα έξοδά του, πόσο μάλλον τα δάνεια του παρελθόντος, ενώ οι εκτιμήσεις είναι πως συντόμως θα «χτυπήσουν» και ρυθμισμένα δάνεια, καθώς θα εξαντληθούν τα «αποθέματα λίπους» που δημιούργησε η επιδοματική πολιτική της πανδημίας.
- Δεύτερον, αλλά όχι λιγότερο σημαντικό, ότι βρισκόμαστε σε μια διαρκή προεκλογική περίοδο, με τους επόμενους μήνες, ως τα μέσα του ερχόμενου έτους, να είναι πολύ κρίσιμοι για το κυβερνών κόμμα και τα ποσοστά του.
Στο παρελθόν, τέτοια θέματα τα έλυναν οι κυβερνήσεις με μια νομοθετική ρύθμιση για «πάγωμα» των πλειστηριασμών, οπότε ξεμπέρδευαν. Ωστόσο, “this time is different”, που λένε και οι Αγγλοσάξονες.
Η κυβέρνηση γνωρίζει ότι τα business plan για τα κόκκινα δάνεια περιλαμβάνουν (κατά μέσο όρο, περίπου στο 1/3 του συνόλου) ανάκτηση απαιτήσεων μέσω πλειστηριασμών. Σε αυτές τις περιπτώσεις, «γνωρίζω» σημαίνει και αποδέχτηκα. Αν παγώσουν ξανά οι πλειστηριασμοί, τότε οι σχεδιασμοί ανάκτησης (που ήδη πήγαν πίσω λόγω πανδημίας) θα πάνε «άκλαυτοι».
Κάτι που αφενός δεν θα αρέσει καθόλου στα 5-6 μεγάλα ξένα funds που πήραν τα δάνεια (αγοράζοντας έστω κι έτσι Ελλάδα) και αφετέρου, θα «χτυπήσει» στον περίφημο «Ηρακλή», με τις κρατικές εγγυήσεις πίσω του. Εκείνες τις εγγυήσεις για τις οποίες μέχρι τώρα η κυβέρνηση κερδίζει τη μάχη με τη Eurostat, να μην περάσουν στο δημόσιο χρέος.
Αν όμως αρχίσουν να καταπίπτουν οι εγγυήσεις, τότε το πράγμα ζορίζει, ενώ δεν αποκλείεται να αρχίσουμε να βλέπουμε και παράπλευρες απώλειες για τα τραπεζικά ιδρύματα, ως προς τις απαιτήσεις του «επόπτη» για προβλέψεις.
Μπρος γκρεμός και πίσω ρέμα λοιπόν; Όχι απαραίτητα.
Η κυβέρνηση, τηρώντας σκληρή στάση, περίπου «υποσχέθηκε» στους τραπεζίτες να φέρει το θέμα των ρυθμίσεων στη Βουλή. Πέρα από τις… αγριάδες όμως, δεν είναι λίγοι εκείνοι που εκτιμούν ότι ούτως εχόντων των πραγμάτων, ο γόρδιος δεσμός μπορεί να λυθεί, μέσα από μια διευρυμένη περίμετρο «οικονομικά αδύναμων», σε συμφωνία κυρίων μεταξύ της κυβέρνησης και των τραπεζιτών, χωρίς κατά τα λοιπά να αλλάξει κάτι στο πλαίσιο των πλειστηριασμών.
Ίδωμεν...