Όπου λαλούν πολλά κοκόρια, λέει η παροιμία, αργεί να ξημερώσει. Στην περίπτωση των Ναυπηγείων Ελευσίνας, έχουμε χορτάσει «βαβούρα» και η κατάσταση τείνει να εκφυλιστεί σε μελόδραμα, με τους πρωταγωνιστές να απέχουν, φαινομενικά τουλάχιστον, ένα βήμα από την άσκηση δικαστικών διαδικασιών, περιλαμβανομένης και της συκοφαντικής δυσφήμισης. Εμείς πάντως ακόμη δεν έχουμε αντιληφθεί ακριβώς ποια είναι η επενδυτική πρόταση που υπάρχει στο τραπέζι.
Σε ό,τι αφορά τον Σκαραμαγκά, θα έχει ενδιαφέρον να δούμε τι θα γίνει με τη νέα διαγωνιστική διαδικασία που αναμένεται, σε συνάρτηση με τον διαγωνισμό της ΕΤΑΔ για το παρακείμενο ακίνητο (που ήταν παλαιότερα κομμάτι του ναυπηγείου).
Κοινό σημείο μεταξύ των δύο ναυπηγείων, στην πράξη, η προσδοκία ότι θα πάρουν κομμάτι από την «πίτα» του νέου προγράμματος για τις φρεγάτες, όπου όμως δεν είναι γνωστό ποιες θα είναι οι φρεγάτες, από ποια χώρα θα προέρχονται και με τι όρους τυχόν «συμπαραγωγής» θα αγοραστούν.
Εξισώσεις με πολλούς αγνώστους λοιπόν, ενώ φλέγον ερώτημα αλλά χωρίς... απάντηση προσώρας είναι τι επενδύσεις εκσυγχρονισμού θα χρειαστούν τα ναυπηγεία, ώστε να είναι σε θέση να εκτελούν εργασίες, στο πρόγραμμα των φρεγατών. Και παραμένει το θέμα, στην καλύτερη των περιπτώσεων, του «μετά τις φρεγάτες τι;».
Eν ολίγοις, η όλη κατάσταση έως στιγμής μάς φέρνει στο νου δύο παρεμφερείς ως προς το νόημά τους αγγλοσαξονικές φράσεις: «Show me the money» και... «money talks and bullshit walks».
Οψόμεθα λοιπόν…