Πολύ μελάνι χύθηκε για την ”κόντρα” Χριστοδουλάκη με τους τραπεζίτες, μια υπόθεση που όπως έγκαιρα επισήμανε ο Χαμαιλέων, κάθε άλλο παρά έχει λήξει.

Διότι μπορεί πολλά απ όσα γράφτηκαν να ήταν υπερβολικά, (οποιαδήποτε έκδοση του δημοσίου για τους μικροκαταθέτες, δεν πρόκειται να επηρεάσει σημαντικά, ούτε τα εισοδήματα τους ούτε βεβαίως και τα... κεφάλαια των τραπεζών, διότι δεν θα είναι δα και... τεραστίων διαστάσεων!!!) πλην όμως το θέμα είχε -και έχει- ”πολιτικές” προεκτάσεις.

Κοινώς, αμφότερες οι πλευρές μετράνε το... ”ονόρε” της υπόθεσης. Ο μεν υπουργός το... ”ονόρε” του (έστω και... τυπικά) σοσιαλιστικού κόμματος στο οποίο ανήκει.

Οι δε τραπεζίτες, το ”ονόρε” των ιδρυμάτων των οποίων ηγούνται, καθώς μέσω των κινήσεων του υπουργείου φαίνονται στα μάτια των πελατών τους σαν να μπορούν, αλλά να μην ΘΕΛΟΥΝ, να δώσουν καλύτερες αποδόσεις στο ”λαό”.

Και ποιά είναι η χρυσή τομή; Μα τα... τιμαριθμοποιημένα ομόλογα μεσοχρόνιας διάρκειας, τα οποία δεν έχουν fixed απόδοση, αλλά εξαρτώνται από το ύψος του πληθωρισμού, που -ως τώρα ανεπιτυχώς- προσπαθεί να καταπολεμήσει ο κ. Χριστοδουλάκης...

Το μέγιστο θέμα βεβαίως, αφορά γενικότερα στο άνοιγμα της ψαλίδας ανάμεσα στις καταθέσεις και τα δάνεια που προσφέρουν οι ελληνικές τράπεζες, ένα άνοιγμα σαφώς μεγαλύτερο στην Ελλάδα, απότι στο εξωτερικό.

Αλλά με αυτό ουδείς ασχολείται εκτενώς, όπως ουδείς ασχολείται και με ένα άλλο τεράστιο θέμα.

Τη διαφορά στα επιτόκια με τα οποία ”χρεώνει” τους πωλήτες το ίδιο το δημόσιο όταν του..χρωστάνε και εκείνων που ορίζει το ίδιο το δημόσιο όταν αυτό χρωστάει στους πολίτες....

Εκεί να δείτε διαφορά η... ψαλίδα!!!