Η παραίτηση των δύο στελεχών της Πετζετάκις που είχαν αναλάβει από τις αρχές του έτους την αναδιοργάνωση και την εξυγείανση της εταιρίας, ασφαλώς και αποτελεί ”θέμα” για την ευρύτερη επιχειρηματική-και τραπεζική- κοινότητα.

Ουσιαστικά αυτή η ενέργεια διαγράφει με μια ”μονοκοντυλιά” όλες τις κινήσεις που είχαν γίνει το τελευταίο διάστημα, για την αναδιάρθρωση της εταιρίας σε ένα ”μοντέλο” το οποίο - για όσους διάβαζαν ανάμεσα στις γραμμές τα περί management buy out- ισοδυναμούσε νομοτελειακά με την παραίτηση του κ. Πετζετάκι, από οποιονδήποτε ενεργό ρόλο στα τεκταινόμενα της εταιρίας, με εξαίρεση βεβαίως την άσκηση κάποιων μετοχικών δικαιωμάτων.

Ο ίδιος εμφανίζεται να θεωρεί ότι είναι σε θέση να αναλάβει εκ νέου τα ηνία του management και να δώσει πειστικές απαντήσεις, όχι τόσο στους μετόχους του, όσο στα μεγάλα τραπεζικά ιδρύματα που καλώς ή κακώς, εμφανίζονται δυσαρεστημένα από την εξυπηρέτηση των απαιτήσεων τους, αλλά και από την αντιμετώπιση την οποία είχαν το τελευταίο διάστημα.

Στη πραγματικότητα ο κ. Πετζετάκις -προφανώς δυσφορώντας για την τροπή που ελάμβαναν οι εξελίξεις- αναλαμβάνει να κερδίσει τώρα ένα μεγάλο και ενδεχομένως ιδιαίτερα επικίνδυνο στοίχημα.

Ενα στοίχημα, το οποίο ο ίδιος επέλεξε να είναι καθαρά ”προσωπικό” στη... χρέωση της οποιασδήποτε έκβασής του.

Και το οποίο εν μέρει, θα κριθεί από την ”πίστωση χρόνου” (και όχι μόνον... χρόνου) που θα λάβει από τις ελληνικές τράπεζες, σε μια βεβαρυμένη - και για το ίδιο το τραπεζικό σύστημα- οικονομική συγκυρία.