Θα μπορούσε να είναι σκετς από θεατρική επιθεώρηση ή τμήμα ενός απολαυστικού χρονογραφήματος.
Το κακό όμως είναι πως πρόκειται για την κατάθεση του κ. Γιώργου Κίττου (μέλους της Επιτροπείας για τον Συνεργατισμό) στην Επιτροπή που ερευνά για το πώς η Συνεργατική Κυπριακή Τράπεζα (ΣΚΤ) ουσιαστικά χρεοκόπησε και τελικά δέχτηκε την πολλαπλή στήριξη του κρατικού προϋπολογισμού, προκειμένου οι καταθέτες της να μη χάσουν τα χρήματά τους (το «καλό κομμάτι» της ΣΚΤ θα δοθεί στην Ελληνική Τράπεζα).
Το οξύμωρο είναι πως η ΣΚΤ θα έπρεπε θεωρητικά να βρίσκεται στην καλύτερη δυνατή θέση μεταξύ των κυπριακών τραπεζών και σήμερα να παίζει πρωταγωνιστικό ρόλο, γιατί σε αντίθεση με τους βασικούς ανταγωνιστές της (Κύπρου και Λαϊκή):
• Δεν αναγκάστηκε να κουρέψει ούτε τις καταθέσεις ούτε και τα ομόλογα των πελατών της.
• Δεν είχε έκθεση στην Ελλάδα (επισφαλή δανειακά χαρτοφυλάκια λόγω κρίσης, τρύπα από το PSI στα κρατικά ομόλογα), ούτε και σε άλλες χώρες του εξωτερικού.
• Δέχτηκε άμεσα το 2013 την κρατική κεφαλαιακή ενίσχυση, χωρίς να αναγκαστεί να καταφύγει στις απαιτητικές αγορές.
Η κατάθεση όμως του κ. Κίττου έρχεται σε ένα μεγάλο βαθμό να ερμηνεύσει τα πράγματα, καθώς μεταξύ άλλων αναφέρθηκε σε τράπεζα που… δεν λειτουργούσε ως τράπεζα, σε έλλειψη πολιτικών, σε ανειδίκευτο προσωπικό σε όλα τα επίπεδα, σε εκτιμητές που υπερεκτιμούσαν τα ακίνητα προκειμένου να δοθούν δάνεια, σε παραχώρηση δανείου σε ενενηντάχρονη με περίοδο αποπληρωμής τα σαράντα χρόνια!
«Όλα γινόντουσαν εκεί», ανέφερε, συμπληρώνοντας πως για δάνεια έμπαιναν υποθήκες ακόμη και εκκλησίες και κοιμητήρια!