Πολλά έχουν λεχθεί για την εξέλιξη που έχει λάβει η διαδικασία πώλησης της Εθνικής Ασφαλιστικής, ωστόσο αναπάντητα παραμένουν τέσσερα καυτά ερωτήματα.
Πρώτον, ακόμη και σε έναν μικροεπιχειρηματία που διεκδικεί μέσω δημόσιου διαγωνισμού να λειτουργήσει μια καφετέρια, είναι υποχρεωτική η κατάθεση εγγυητικής επιστολής. Στην περίπτωση της Εθνικής Ασφαλιστικής, όπου μιλάμε για ένα ποσό άνω των 700 εκατ. ευρώ, έχουν ζητηθεί (και φυσικά έχουν δοθεί;) εγγυητικές επιστολές από τους προσφοροδότες; Και αν ναι, ποιου ποσού;
Δεύτερον, ακόμη και στη διεκδίκηση της κατασκευής ενός σχετικά μικρού έργου, κατεβαίνει στον διαγωνισμό μια κοινοπραξία εταιρειών με συγκεκριμένους δεσμευτικούς όρους. Ποια ήταν η συμφωνία μεταξύ του σχήματος που διεκδίκησε την Εθνική Ασφαλιστική και πόσο δεσμευτική ήταν για τους συμμετέχοντες; Και αυτό γιατί ακούμε πως -μήνες μετά- κάποιοι αποχωρούν και κάποιοι άλλοι προσεγγίζονται για να τους αντικαταστήσουν!
Τρίτον, το μόνο κριτήριο του διαγωνισμού ήταν το ύψος του υποσχόμενου τιμήματος; Συνεκτιμήθηκαν άλλοι παράγοντες όπως οι δυνατότητες μελλοντικής ανάπτυξης της Εθνικής Ασφαλιστικής από τον νέο μεγαλομέτοχο, καθώς η Εθνική Τράπεζα θα συνέχιζε να εισπράττει προμήθειες από τις εργασίες bancassurance και μερίσματα ως κάτοχος του υπόλοιπου 25%;
Τέταρτον, οι εμπλεκόμενοι σύμβουλοι έχουν εισπράξει τις αμοιβές τους;
Γιατί μάλλον... τσάμπα τα πήραν τα λεφτά, όπως προκύπτει από τις εξελίξεις!