Το γεγονός ότι μέσα σε μια μέρα βγήκαν δύο ανακοινώσεις εκ μέρους μεγάλων πολυεθνικών ομίλων, που με τον έναν ή τον άλλο τρόπο περιορίζουν την παραγωγική τους δραστηριότητα στην Ελλάδα, δημιούργησε τη Δευτέρα ιδιαίτερη αίσθηση στην αγορά.
Όπως προκύπτει μάλιστα από διαρροές φιλοκυβερνητικών κύκλων, κάποιοι έσπευσαν να φοβηθούν «ενορχηστρωμένη» προσπάθεια να σαμποταριστεί η… επιστροφή στην ανάπτυξη.
Η στήλη δεν συμμερίζεται αυτή την άποψη. Τα πράγματα δείχνουν πολύ πιο απλά και απολύτως σύμφωνα με την επιχειρηματική «λογική» των πολυεθνικών ομίλων, που λαμβάνουν τις βασικές τους αποφάσεις σε πολύ μεγάλη απόσταση από την Ελλάδα -και με βασικό κίνητρο τη μεγιστοποίηση του κέρδους και της αποτελεσματικότητάς τους.
Τίποτε περισσότερο και τίποτε λιγότερο, αφού ακόμη κι αν οι εγχώριοι μάνατζερ έχουν αυξημένη ευαισθησία για τον τόπο της δραστηριότητάς τους, είτε γιατί είναι Έλληνες, είτε γιατί ζουν και λειτουργούν εδώ, οι τελικές αποφάσεις σε σημαντικά θέματα ανήκουν αλλού.
Ωστόσο αν υπάρχει κάτι που προκύπτει από τα κρούσματα εξόδου που έχουν σημειωθεί -και δεν αφορούν ασφαλώς μόνο πολυεθνικούς ομίλους αλλά και ελληνόκτητες επιχειρήσεις που μετέφεραν δραστηριότητες σε άλλες χώρες- είναι η ολοένα και μεγαλύτερη σημασία που αποκτούν οι επιχειρήσεις που «μένουν Ελλάδα».
Που συνεχίζουν να αγωνίζονται και να επενδύουν στη χώρα προέλευσής τους. Είτε πρόκειται για τα τρόφιμα, όπως στα συγκεκριμένα παραδείγματα (με μεγάλες εταιρίες όπως η Vivartia και ο όμιλος Ε.Ι. Παπαδοπούλου που έρχονται πρόχειρα στο νου), είτε για άλλους στρατηγικούς τομείς παραγωγής στη χώρα μας.
Αυτές μάλιστα τις μέρες, που ολοένα και περισσότερο γίνεται λόγος για ένα Εθνικό Σχέδιο Ανασυγκρότησης και Ανάπτυξης της χώρας, ένα μεγάλο θέμα είναι πόσο θα αγκαλιάσει την εγχώρια επιχειρηματικότητα σε όλες τις εκφάνσεις της, σε μια περίοδο κατά την οποία, δεδομένων των προβλημάτων της κρίσης, έτσι κι αλλιώς θα υπάρξει σημαντικός αφελληνισμός της οικονομικής δραστηριότητας.
Μπορεί σε κάποιους ελληνικούς κύκλους η έννοια του «εθνικού πρωταθλητή» να είναι πλέον… ντεμοντέ, ωστόσο αν κοιτάξουμε γύρω μας, θα δούμε ότι ακόμη και στα μεγάλα κέντρα του διεθνούς καπιταλισμού -σε αμφότερες τις όχθες του Ατλαντικού- έχει αρχίσει η επιστροφή σε πρακτικές που έως πρόσφατα θεωρούντο ξεπερασμένες.
Κοινό σημείο, η προσπάθεια ενίσχυσης της εγχώριας παραγωγής, καθώς έγινε αντιληπτό ότι το χρήμα μπορεί να «παγκοσμιοποιείται» με ευκολία, δεν συμβαίνει όμως το ίδιο και με τις… δουλειές που χρειάζεται ο κόσμος για να ζήσει!
Και για τον κόσμο αυτόν, ανάπτυξη και ευμάρεια, χωρίς δουλειά, πολύ απλά… δεν υπάρχει!